Kto pojmie boleść Jego?

Mało jest dusz, które z męki Pańskiej czynią skarb! - powtarza za Jezusem Luiza Piccarreta.

Co mówi Zbawiciel do dusz pobożnie rozważających Jego bolesną mękę? I jakie obietnice wiążą się z praktykowaniem i rozpowszechnianiem nabożeństwa „Zegar Męki Pańskiej”?

Krzyż z Limpias „żyje” - przekonują wierni czczący figurę „Jezusa w agonii”. Historia nadzwyczajnej Bożej interwencji sięga 100 lat wstecz i jest potwierdzona tysiącami świadectw złożonych pod przysięgą i przechowywanych w kościelnych archiwach. O czym mowa? O umieszczonej w głównym ołtarzu kościoła w Limpias naturalnej wielkości rzeźbie ukrzyżowanego Chrystusa. 30 marca 1919 r. zgromadzeni w kościele ludzie mieli być świadkami spektakularnego wydarzenia: oczy i usta Jezusa poruszały się, a z ran i spod cierniowej korony płynęła krew. Agonię Zbawiciela i Jego pełne miłości spojrzenie utrwaliły liczne fotografie, ale najistotniejszym dowodem cudu było poruszenie ludzkich serc: nagłe uzdrowienia i niezwykłe nawrócenia!

Wieść o cudownym krucyfiksie szerzyła się błyskawicznie w Hiszpanii i poza jej granicami, przyciągając do Limpias wierzących i sceptyków, biskupów i naukowców. A „ci, na których zatrzymało się spojrzenie konającego Pana, zmieniali na zawsze swoje życie” – wspomina w książce „Cudowny krucyfiks z Limpias” niemiecki teolog Carl August Johannes Ewald von Kleist. Opis szczegółowych badań, jakim poddana była figura Chrystusa, odniesienie do materiałów archiwalnych i relacji naocznych świadków prowadzą autora do konkluzji, iż pobożna refleksja nad męką Pańską ma moc przemiany ludzkiego życia.

 

Cicho znosił to Jezus

„Najwięcej łask udzielam duszom, które pobożnie rozważają mękę Moją” (Dz 737) – mówił Jezus św. s. Faustynie Kowalskiej. „Jedna godzina rozważania Mojej bolesnej męki większą zasługę ma aniżeli cały rok biczowania się aż do krwi” – pouczał sekretarkę swojego miłosierdzia, zapewniając, że rozważanie Jego bolesnych ran jest dla niej z wielkim pożytkiem, a Jemu sprawia radość (Dz 369). Jezus zachęcał też zakonnicę, by rozważała ogrom Jego męki, jakby wyłącznie dla niej była podjęta (Dz 1761).

W „Dzienniczku” s. ...

AW