Kupuję kolejne losy

Życie nas nie rozpieszcza, ale to nie powód do malkontenctwa - przekonuje Renata Orłowska. Jej filozofia życiowa? Jeśli jakaś kłoda przypadkiem wpadnie człowiekowi pod nogi, a w jej przypadku - koła wózka, którym się porusza, trzeba ją pokonać. Po prostu. - Trudności nas wzmacniają - akcentuje.

Renata Orłowska ma 38 lat, wiele pogody ducha i potrzebę bycia w ruchu we krwi. Z mężem dzieli wiele pasji, które sprawiają, że życie jest takie ciekawe: literaturę fantasy, skandynawskie kryminały, polskie filmy, koty czy podróże. - Jestem też gadułą - uprzedza lojalnie, sprawnie podjeżdżając do stołu, na którym jej mąż Paweł stawia herbatę.

Właśnie skończyła zmywanie, co – jak się dowiaduję – jest dla osoby z rdzeniowym zanikiem mięśni świetną formą rehabilitacji i jako taka stanowi działkę zarezerwowaną w domu dla niej. Rzut oka i podpowiedź gospodarzy pozwala stwierdzić, że wyposażenie mieszkania, które Orłowscy zajmują na parterze bloku, daje szansę osobie na wózku czuć się w nim swobodnie i samodzielnie – obniżone szafki kuchenne, łatwy dostęp do wnętrza szuflad, niewidoczne prowadnice, dzięki którym jednym palcem można przesunąć stół. – To wszystko dzięki Pawłowi, który wie, jakie mam potrzeby i ograniczenia – mówi pani Renata.

„Swój człowiek”

Poznałam ją najpierw ze słyszenia. Maria Leszczyńska, prezes Siedleckiego Stowarzyszenia Pomocy Osobom z Chorobą Alzhaimera, zapowiadając obchody jubileuszu 20-lecia organizacji, przyznała, że miała być to skromna uroczystość, a skończyło się na ogólnopolskim wydarzeniu. Powód? Pani Renata… Znalazła konkurs, który umożliwił pozyskanie środków na dużą konferencję „Afirmacja godności człowieka niepełnosprawnego”, przygotowała wniosek, wynalazła prelegentów. Ma milion pomysłów na rozpropagowanie akcji informacyjnej stanowiącej część szeroko zakrojonej kampanii na rzecz chorych na alzheimera… – Nie wiem, co bym zrobiła bez naszej Renatki – przyznała szczerze. ...

Monika Lipińska