Miłość bliźniego realizowana po śmierci

Co 14 minut jedna osoba kwalifikowana jest do przeszczepu. Szacuje się, że codziennie umiera 15 osób, nie mogąc doczekać się zabiegu. Transplantacja narządów jest metodą leczenia ratującą życie i zdrowie pacjentów. Największy problem stanowi jednak brak dawców.

Transplantacje stosuje się w przypadku schyłkowej niewydolności organów, takich jak nerki, serce, wątroba, płuca, trzustka, jelita. Leczenie to umożliwi powrót do zdrowia około 1-1,5 tys. osób w Polsce w skali roku. Wykorzystywane w transplantologii narządy pochodzą głównie od zmarłych dawców. Jedynie nerki i fragmenty wątroby mogą być pobierane od dawców żywych, lecz odsetek tego rodzaju pobrań jest stosunkowo niewielki.

Polskie prawo: bez pytania

Z badań wynika, że większość Polaków (53%) gotowa byłaby oddać po śmierci swoje narządy, a jeszcze więcej (57%) nie miałoby nic przeciwko temu, by pobrać organy od ich bliskich. – Oczywiście chciałabym żyć jak najdłużej, ale jeśli bym umarła, a moje narządy nadawałyby się do transplantacji, czemu nie skrócić cierpień i nie dać szansy na normalne życie drugiemu człowiekowi? – zastanawia się 25-letnia Paulina.

Polskie  prawo z 1995 r. przyjęło zasadę tzw. zgody domniemanej. Oznacza ona, że każda osoba zmarła jest uznawana za potencjalnego dawcę narządów, jeśli za życia nie wyraziła sprzeciwu. Mimo to lekarze wciąż pytają o zgodę najbliższych. Sprzeciw rodziny nadal jest najczęstszym powodem niepobrania narządów od osoby, u której komisyjnie stwierdzono śmierć pnia mózgu. – Nie wiem, jak zachowałabym się, gdybym miała wyrazić zgodę na pobranie organów od bliskiej mi osoby. Pamiętam, jeszcze kilka lat temu rozmawiałam z mamą o tym, że chciałabym, aby moje organy zostały przeszczepione innym ludziom. Ale zdałam sobie wtedy sprawę, że nie jestem do końca pewna, czy pozwoliłabym pobrać narządy od mojej mamy. Jeśli chodzi o bliskich, człowiek zawsze liczy na cud… To trudna decyzja – przyznaje 30-letnia Ewelina. ...

Kinga Ochnio