Miłość, co góry przenosi

Kiedy młodzi ludzie stają na ślubnym kobiercu, często wydaje im się, że miłość, której doświadczają, jest tak mocna, iż może góry przenosić. Tylko kto zdoła przewidzieć, co szykuje los?

Pewna młoda para podczas homilii ślubnej usłyszała: „Może wam się wydawać, że wasza miłość osiąga wyżyny, jest prawie doskonała, ale tak naprawdę dopiero raczkujecie. Dopiero w małżeństwie będziecie się tej wzajemnej miłości uczyć dzięki sytuacjom, które zaistnieją w waszej konkretnej historii.” Jednym z wyjątkowo poważnych sprawdzianów w małżeństwie jest doświadczenie niepłodności. Marzenia o dziecku albo nawet gromadce pociech są zabijane przez problem zdrowotny, psychiczny, a często po prostu nie można znaleźć medycznej przyczyny takiego biegu spraw. I zamiast dziewięciu miesięcy ciąży, trzeba mierzyć się z miesiącami czy latami żalu, oczekiwania, badań, tracenia i odbudowywania nadziei, lęków oraz nieopisanego bólu. Zamiast dziecka rodzą się frustracja, bunt, gniew na Boga, zniechęcenie małżonków i kłótnie o byle co. Tak bywa. Ale bywa też inaczej: wszystkie trudne emocje przeplata modlitwa, silne poczucie, że to doświadczenie jest elementem Bożego planu, lekcją pokory. Wtedy silniejsza staje się więź męża i żony. A Bóg ma przestrzeń, by działać cuda…

Renatka i Jarek są małżeństwem od prawie 20 lat. Mają trzech wspaniałych synów: Szymka, Krzysia i Kacperka. Obydwoje poświęcają ogrom czasu swoim chłopcom, pracują również zawodowo. Mama uczy studentów, tata zajmuje się chemią i fizyką w Wojskowym Instytucie Chemii i Radiometrii. O swoim doświadczeniu rodzicielstwa mówią, że jest wyjątkowo mocne i wzruszające. – Zawsze chcieliśmy mieć dużo dzieci. Marzyliśmy o trzech chłopcach. Bardzo długo, bo prawie 12 lat, ich nie mieliśmy… Modliliśmy się, leczyliśmy i czekaliśmy. W 2012 r. szukaliśmy ośrodków adopcyjnych. Bóg miał jednak inny plan – wspominają. W maju 2012 r. ...

Agnieszka Chernik