Misja to nie hobby, ale przykazanie
Objawienie Pańskie jest jedną z najstarszych uroczystości chrześcijańskich. Dlaczego tę tajemnicę celebrowano od początków Kościoła?
Objawienie Pańskie nazywane było Epifanią (z gr.: objawienie, ujawnianie czegoś). Niektórzy tłumaczą, że jest ono uroczystością starszą niż Boże Narodzenie. We wschodnim chrześcijaństwie ślady Objawienia Pańskiego sięgają nawet III w. Skąd taka intuicja, że Kościół pierwotny, który ukrywa się i jest prześladowany, traktuje Epifanię jako coś priorytetowego?
Kościół Chrystusa, jeszcze jako bardzo młody, szybko został odłączony od synagogi. Działo się to w połowie I w. po zmartwychwstaniu Jezusa. To odłączenie oraz wypędzenie chrześcijan z Jerozolimy, a także ich obrażanie i nazywanie sektą paradoksalnie obudziło w uczniach mentalność misyjną. Spostrzegli, że nie są ograniczeni tylko do Jerozolimy, że skończyły się granice jednego narodu wybranego. To święto stało się bardzo ważne w Kościele pierwotnym, bo obchodzimy wtedy objawienie się Chrystusa ludom niebiblijnym, niewierzącym.
Kim byli pogańscy mędrcy ze Wschodu? Dlaczego poruszyło ich narodzenie żydowskiego Mesjasza?
Mędrcy, w tradycji pobożnościowej zwani królami lub władcami, reprezentowali narody pogańskie. Nie wiadomo do końca, skąd pochodzili. Kościół nie zapisał ich dalszych losów. W Ewangelii wg św. Mateusza nazwani są z grecka „magio”, czyli wtajemniczonymi, mędrcami, ludźmi wyższej wiedzy. Tradycja mówi, że było ich trzech, ale przetrwały też zapisy podkreślające, że mogło być ich nawet kilkunastu. W naszym pojmowaniu reprezentują oni ludzi, którzy poszukują Boga rozumem, którzy wiedzą, że On istnieje, ale którzy nie znają Go tak, jak my z objawienia. ...
Agnieszka Wawryniuk