Możesz to wyznać jak na spowiedzi

Co ja mu powiem i co on pomyśli o mnie? - analizujemy, zbliżając się do kratki. Za mało w nas świadomości: kogo spotkamy i czym zostaniemy obdarowani. Tak bardzo przejmujemy się grzechami, jakie przyjdzie nam wyznać, że zapominamy o miłością, którą Bóg zechce nam ofiarować.

Niełatwo stanąć przed drugim człowiekiem – nawet jeśli wiadomo, że występuje on w imieniu Boga, obowiązuje go absolutna tajemnica oraz jest po to, aby pomóc nam powstać – i bez lęku wyznać to, co najchętniej zakopalibyśmy głęboko, okrywając całunem zapomnienia. Młodzi proponują spowiedź przez Internet, który ma im zapewnić anonimowość i większą szczerość. Inni próbują uciekać w ogólniki będące jedynie muśnięciem prawdy o sobie. Im szybciej usłyszą pukanie w kratkę konfesjonału, tym lepiej. Z drugiej strony w człowieku istnieje głębokie pragnienie oczyszczenia, spotkania z Kimś, kto jest większy od naszego grzechu i może pomóc związać na nowo zerwane wcześniej nici, uzdalniając tym samym do tworzenia zniszczonych relacji. Nie można mówić o spowiedzi, jeśli pomiędzy spowiednikiem i penitentem nie zostanie nawiązana nić jedności – zawiązany wspólny front przeciwko złu. Kapłan nie jest postawiony po to, aby sądzić, karać, krzyczeć. On stoi po stronie grzesznika. Ma mu pomóc odkryć prawdę o sobie. – Jego obecność, rada, rozgrzeszenie – mówi o. Piotr Jordan Śliwiński, kapucyn, twórca szkoły dla spowiedników – są znakiem tego, że także Chrystus i Kościół stają po stronie penitenta, a przeciwko grzechowi. Wyznaniu grzechów wtórują nieraz ogromne emocje. Nie są potrzebne. Gdy towarzyszą szczeremu wyznaniu, są raczej specyficznym pięknem tego sakramentu – dodaje.

Znak nawrócenia

Pan Bóg jest miłosierny. Ten przymiot Stwórcy, szczególnie za przyczyną św. Siostry Faustyny, został nam przypomniany w XX w. Gdyby nie Boże miłosierdzie, przyszłość każdego z nas rysowałaby się w ciemnych barwach. Zapominamy jednak o czymś ważnym: Bóg jest także sprawiedliwy. ...

Agnieszka Warecka