Na świętość nie można czekać
Carlo od wczesnego dzieciństwa wykazywał duże zainteresowanie wiarą. Znaczący wpływ na rozwój pobożności młodego Włocha miała polska niania, która nauczyła go się modlić i zabierała ze sobą do kościoła. Sympatię, jaką darzyli go rówieśnicy, i własne talenty, głównie pasję informatyczną, wykorzystywał do ewangelizacji, tworząc strony internetowe poświęcone cudom eucharystycznym i postaciom świętych. Mama Carla - Antonia Acutis przed narodzinami syna żyła z dala od Boga. W Mszy św. uczestniczyła zaledwie trzy razy: w dniu chrztu, Pierwszej Komunii św. i ślubu. Zapytana o to, w jaki sposób jej syn odkrył wiarę, odpowiada: „Na pewno nie dzięki nam, rodzicom. Nie uczęszczaliśmy na niedzielną Mszę św.
Dużą rolę odegrała Beata, polska niania oddana papieżowi Wojtyle, ale w Carlu była też taka naturalna skłonność do świętości. Kiedy miał trzy i pół roku, poprosił mnie, żebyśmy weszli do kościoła, aby pozdrowić Jezusa. Byłam analfabetką, jeśli chodzi o wiarę. To on mnie uratował i przyprowadził do Boga”.
O swoim nastoletnim synu mówi, że pragnął ukazywać w pełnym świetle piękno wiary chrześcijańskiej, czynić dobro niezależnie od okoliczności i wiernie wypełniać jedyny w swoim rodzaju oryginalny plan, jaki Bóg przeznaczył każdemu z ludzi.
Mama towarzyszyła Carlowi w najtrudniejszym doświadczeniu – śmiertelnej chorobie. „Początek roku szkolnego był dla nas czasem beztroski. Przepełniały mnie radość i pogoda ducha. Byłam gotowa na wszystko, naprawdę wszystko, z wyjątkiem tej zawieruchy, która w sposób nieoczekiwany i gwałtowny wstrząsnęła naszym życiem. W sobotę 30 września [2006 r. – przyp. red.] Carlo po raz ostatni poszedł do szkoły. Kiedy po lekcjach opuścił szkolne mury, nie przypuszczałam, że jego noga już nigdy tam nie postanie” – pisze w książce „Tajemnica mojego syna”. ...