Namaszczenie chorych czy sakrament uzdrowienia?
Niemal powszechne jest przekonanie, że namaszczenie chorych to tzw. ostatni sakrament udzielany zwykle umierającym. Ludzie myślą, iż ma on przygotować na śmierć. Czym tak naprawdę jest namaszczenia chorych? To sakrament uzdrowienia. Jednak, rzeczywiście, istnieją dwa skrajne i niewłaściwe podejścia do sakramentu chorych. Pierwsze - to to wspomniane w pytaniu, czyli jako zwiastun śmierci. Drugie - traktowanie namaszczenia w sposób magiczny: „przyjmę na wszelki wypadek, a nuż pomoże”. W obu przypadkach brakuje wiary, która jest podstawą przyjęcia sakramentu chorych.
Jako kapłani winniśmy często przypominać podczas katechezy lub w homiliach i to nie tylko skierowanych do osób chorych, iż namaszczenia poprzedza akt wiary u człowieka. Przypomina o tym Biblia. U św. Jakuba czytamy: „Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5,14-15). A św. Marek, opisując działanie apostołów, pisze o nich, iż „wyrzucali wiele złych duchów, a wielu chorych namaszczali olejem i uzdrawiali” (Mk 6,13). Jednak aby wzbudzić u chorego akt wiary, czasami trzeba się poważnie napracować.
Obecność kapłana przy człowieku chorym traktuje się nieraz jako oznakę nieuchronnej śmierci. Takie przekonanie powoduje odkładanie sakramentu do ostatnich minut, a niejednokrotnie wzywa się księdza dopiero po śmierci. Czy w ten sposób również nie redukuje się tego sakramentu do zabezpieczenia na ostatnią godzinę?
Często tak się zdarza. Niedawno zostałem wezwany do chorego. Przyjechałem do niego najszybciej, jak mogłem. Niestety, zanim dotarłem na miejsce, nastąpił zgon. W takiej sytuacji nie wolno zwracać uwagi rodzinie, że za późno wezwała kapłana. Należy zaproponować wspólną modlitwę za zmarłego. ...
MD