Nie tylko pomniki

Mija dwadzieścia lat od wizyty Ojca Świętego Jana Pawła II w Siedlcach. Gdy sięgamy po homilię wygłoszoną na siedleckich błoniach, trudno oprzeć się wrażeniu, że papieska analiza sytuacji Kościoła, świata nie przedawniła się. Codzienność potwierdza trafność wypowiedzianych wtedy słów. Choć czasy są już inne, priorytety pozostały takie same.

Pomniki świętego papieża z Polski, których wiele postawiono także na naszej, podlaskiej i mazowieckiej ziemi, zawsze są udekorowane kwiatami, zniczami. Dochodzą do tego „żywe” pamiątki wielkiego pontyfikatu: szkoły, instytucje publiczne, fundacje odwołujące się doń jako patrona. Intensywne są nadal emocje towarzyszące sentymentalnym podróżom w przeszłość, wspomnienia. Zacierają się jednak treści. Poza spetryfikowanymi pamięcią sloganami, niewiele już zostało z tego, co do nas mówił… Czy pamiętamy słowa homilii wygłoszonej przez wyczekiwanego gościa 10 czerwca 1999 r. na siedleckich błoniach? O czym wtedy mówił? Ile z jego przesłania zachowało swoją aktualność do dzisiaj?

Św. Jan Paweł II skoncentrował się na trzech zagadnieniach: męczeństwie jako pieczęci wiarygodności Kościoła (rozważania te umieścił w kontekście błogosławionych męczenników z Pratulina), konieczności nieustannego dawania świadectwa swojej wiary oraz krzyżu Chrystusa, który od 20 wieków stanowi „wyraźny drogowskaz w działaniu i światło rozjaśniające całe nasze życie”.

„Dali świadectwo swej wierności Chrystusowi w Jego świętym Kościele – mówił papież o bł. Wincentym Lewoniuku i jego towarzyszach, których niespełna trzy lata wcześniej wyniósł w Rzymie na ołtarze. – W świecie, w którym żyli, z odwagą starali się prawdą i dobrem zwyciężać szerzące się zło, a miłością chcieli pokonywać szalejącą nienawiść. Tak jak Chrystus, który za nich w ofierze poświęcił samego siebie, by byli uświęceni w prawdzie – tak też oni za wierność prawdzie Chrystusowej i w obronie jedności Kościoła złożyli swoje życie. ...

Ks. Paweł Siedlanowski