Nie żałowano rąk i serca
Nie inaczej było 10 czerwca 1999 r. na siedleckich błoniach, kiedy to Jan Paweł II w homilii przypomniał: „Trzeba, aby - tak jak w przeszłości - krzyż był nadal obecny w naszym życiu jako wyraźny drogowskaz w działaniu i światło rozjaśniające całe nasze życie”. Słowa te są dzisiaj szczególnie aktualne. Podczas pontyfikatu Jana Pawła II narodziła się nowa forma sztuki sakralnej - monumentalna, a przecież ulotna, utrwalona jedynie dzięki zapisom filmowym. To ołtarze, przy których Mszę św. odprawiał papież podczas swych pielgrzymek do Polski, zazwyczaj rozbierane w dzień lub dwa po uroczystości.
Już w 1991 r. lubelski malarz i architekt Jeremi T. Królikowski pisał na łamach „Architektury”: „Od 1979 r. ołtarz papieski stał się osobnym tematem architektonicznym. W ciągu 12 lat powstało kilkadziesiąt projektów i realizacji, w tym co najmniej trzy wybitne – w 1979 r. na placu Zwycięstwa w Warszawie, w 1987 na Zaspie w Gdańsku (…) i w tym samym roku w Lublinie na Czubach”.
W czasie ośmiu pielgrzymek Jana Pawła II do Polski powstało prawie 90 ołtarzy. Za każdym razem ludzie, którym powierzano ich zaprojektowanie i realizację, stawali przed niezwykle poważnym zadaniem: przygotowania nie tylko stołu Pańskiego, ale też miejsca będącego wyrazistym uosobieniem ludzkich myśli i modlitw, konstrukcją i symbolem. Każdy wzniesiony w ciągu ćwierćwiecza ołtarz to osobna historia. A te wszystkie bale drewna, deski, zwoje płótna i metalowe pręty już w dniach montowania stawały się na swój sposób znakiem konstruowania ludzkiej wspólnoty. Tak było również w Siedlcach.
„U” jak unici
Jesienią 1998 r. ogłoszono konkurs na projekt papieskiego ołtarza. Odpowiedziało na niego kilkunastu artystów. Komisja pod przewodnictwem ówczesnego biskupa siedleckiego Jana Wiktora Nowaka wnikliwie przeanalizowała każdą koncepcję. ...
DY