Odnowić kult św. Apolonii
Starsi mieszkańcy parafii pamiętają odpust ku jej czci – obchodzony jeszcze w latach 60 XX w. Odpust był wówczas wzmiankowany w rubrycelach diecezji podlaskiej jako zatwierdzony przez Stolicę Apostolską. Co więcej – kult św. Apolonii musiał być żywy, gdyż wiele kobiet w tutejszej okolicy nosiło niegdyś imię Apolonia. Jak można przypuszczać, uroczystego obchodzenia jej wspomnienia Paprotni zaniechano ze względu na fakt, że nie umieszczono go w zreformowanym po Soborze Watykańskim II kalendarzu liturgicznym.
Obecnie postanowiono odpust reaktywować. Uważamy, iż warto odrodzić zapomnianą tradycję, tym bardziej że w parafialnej świątyni świętej został dedykowany boczny ołtarz (podobnie jak św. Antoniemu – drugiemu patronowi parafii). Oryginalny wizerunek św. Apolonii, znajdujący się w ołtarzu jej poświęconym, odsłonięto po długim okresie zakrycia przez dużo późniejszy obraz Chrystusa Miłosiernego. Obrazu św. Apolonii i jej kultu nie wymieniają żadne wizytacje ani inwentarze parafii Paprotnia z XVIII i XIX w. Kult świętej musiał więc zrodzić się pod koniec XIX w., skoro po reaktywacji kościoła w 1905 r. to jej poświęcono nowy ołtarz boczny.
Św. Apolonia z Aleksandrii, męczennica z III w. (zm. 249 r.), jest patronką dentystów i osób cierpiących z powodu chorób zębów. Według tradycji podczas prześladowań chrześcijan przed śmiercią za wiarę wyrwano jej wszystkie zęby oraz zmiażdżono szczęki, a następnie żywcem spalono. Na obrazie w paprockim kościele w lewej dłoni trzyma narzędzie kaźni – kleszcze z zębem, natomiast w prawej dzierży palmę – symbol męczeństwa. Na ziemiach polskich jej kult datowany jest od XIV w. Była także uznana za patronkę Królestwa Polskiego.