Odwróć się od grobu!

Płakała. Rzęsiste łzy ciekły po jej policzkach. Nawet nie czuła, że ciało przenika chłód wiosennego poranka. Ogromny stres, nagromadzony przez ostatnich kilkadziesiąt godzin, eksplodował ze zdwojoną siłą.

A przecież w piątkowy wieczór wydawało się, że już nic gorszego stać się nie może… że wypłakała już wszystkie łzy, że stała się jak wyschnięta studnia, a jej dusza skurczyła się i obumarła pod wpływem bólu.

A jednak się myliła.

Szloch, który teraz nią wstrząsał, przerodził się w spazmy. Czuła, jak duszę przenika rozrywająca, paraliżująca rozpacz. Straciła nawet Jego ciało. Nawet miejsce, gdzie mogłaby przychodzić i rozmawiać z Nim. To nic, że byłby oddzielony warstwą kamienia. To nic, że byłby martwy, że Jego ciało podlegałoby rozkładowi. Miałaby chociaż ten jeden zewnętrzny znak, jedną pamiątkę pięknych, niepowtarzalnych dni i Człowieka, który swoją dobrocią i miłością przeorał jej życie i nadał mu nowy sens.

***

Nikogo nie kochała tak, jak Jego. Wiedziała, była tego pewna – nigdy w życiu nie spotkała i już nie spotka kogoś takiego, jak On. Tak pełnego dobroci, miłości, życzliwości. Kogoś, kto pochylał się nad takimi, jak ona – pogubionymi, uwikłanymi, poranionymi przez życie i konsekwencje swoich błędnych wyborów, narastających w niekończącą się spiralę kolejnych błędów. On jeden umiał dostrzec w niej dobro. On jeden usłyszał wołanie, które dobiegało z dna jej serca. ...

Ks. Andrzej Adamski