Odzieranie ze złudzeń

Minione dwa lata, naznaczone pandemią, ograniczeniami, obecnie inwazją Rosji i Białorusi na Ukrainę, setki tysięcy uchodźców wojennych przybywających do naszych rodzin, narastające niepewność i strach co do przyszłości Polski, Europy, jak żadne inne wydarzenia odzierają nas ze złudzeń. Brutalnie i bezceremonialnie.

Najpierw okazało się, że medycyna, która ponoć potrafi wszystko: od obudzenia po uśpienie, w tym na zawsze, jest bezradna wobec wirusa SARS-CoV-2. Na nic technologie, zapewnienia, przekonanie, że za pieniądze można wszystko kupić. Nie można. Pytaliśmy podczas pandemii (szczególnie na jej początku, gdy porównywano ją z hiszpanką i nie wiadomo było, czy jej żniwo będzie podobnie okrutne): czy to doświadczenie czegoś nas nauczy? Bardziej docenimy rodzinę, wzajemne relacje - to wszystko, co mieliśmy dotąd na wyciągnięcie ręki: względny dobrobyt, wolność przemieszczania się, zdrowie? Pytaliśmy, czy ucichną spory, wszechobecny hejt? Częściej wzniesiemy oczy ku niebu, szukając tam Tego, który jest Panem życia?

Zapełnią się kościoły?… Nic takiego się nie stało. Złudzenia, zamiast zniknąć, wzmocniły się, obficie podlane frustracją i umiejętnie wplecione w bieżące spory przez różnej maści politycznych hochsztaplerów. Mury stały się jeszcze wyższe i mocniejsze – tak, jak ludzka pycha, która je uparcie wznosi.

 

Potem wybuchła wojna

Jak każda – bezsensowna, uwalniająca oceany nienawiści i niszcząca. Wojna, której można było uniknąć, gdyby syte, rozleniwione dobrobytem zachodnie społeczeństwa w czas się obudziły i przestały karmić potwora. Wszak gdy europejskie „elity” spoglądały nań w różowych (i tęczowych) okularach, wydawał się być miłym misiaczkiem, przewidywalnym partnerem gwarantującym – niczym gołąbki na chorągiewkach niesionych przez dzieci podczas pierwszomajowych pochodów – pokój i bezpieczeństwo światu (a wraz z nim gaz, ropę naftową i kawior). ...

Ks. Paweł Siedlanowski