Ogień św. Ignacego
Św. Ignacy Loyola, bo o nim mowa, jest świetnym przewodnikiem po drogach wiary. Zaproponowana przez niego duchowość dotyka całego człowieka, angażuje bowiem myśli, emocje, wolę oraz wyobraźnię. Jej piękno, moc i głębię mogą zrozumieć przede wszystkim ci, którzy zetknęli się z ćwiczeniami duchowymi pozostawionymi przez założyciela Towarzystwa Jezusowego. Są one bazą rekolekcji ignacjańskich. Ignacy zachęcał do modlitwy myślnej, do medytowania nad życiem Jezusa. Pisał o najważniejszych celach człowieka, rozeznawaniu duchowym, grzechu, wieczności i modlitwie. Jego wskazówki pomagają uporządkować własne myślenie i postępowanie, są też dobrym narzędziem dla tych, którzy stają przed ważnymi decyzjami. Chętnych do odprawiania rekolekcji ignacjańskich nie brakuje, mimo iż są dosyć długie, wymagające i nierzadko trudne.
Od tych, którzy je przeżyli, słyszałam: „Przeorały moje serce, nauczyły wiele, otworzyły oczy, czasem bolały”, albo: „To była operacja na otwartym sercu, ale teraz wiem, że nadano mu nowy, zdrowy rytm”.
Ostateczny cel
Duchowość ignacjańska doczekała się własnego słownika (autorstwa Willi Lamberta SJ). To z niej pochodzą m.in. takie pojęcia, jak: magis, uważność, poruszenia duchowe, obojętność ignacjańska czy walka duchowa. Rady i reguły św. Ignacego są niezwykle mądre, jasne, nierzadko twarde, konkretne i bardzo skuteczne, jeśli wcieli się je w życie.
Na początku rekolekcji ignacjańskich, w tzw. fundamencie, rozważamy o tym, że „Człowiek jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i Jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją. Inne zaś rzeczy na obliczu ziemi są stworzone dla człowieka i aby mu pomagały do osiągnięcia celu, dla którego jest on stworzony”. Ignacy wskazywał, że celem człowieka jest nieustanne budowanie relacji z Bogiem i patrzenie na swoje życie przez pryzmat zbawienia. Uczył też mądrej obojętności. ...
AWAW