Oto jestem, poślij mnie!

Pismo święte ukazuje w ważnych momentach historii zbawienia ludzi, którzy potrafią odpowiedzieć na Boże wezwanie w sposób pozytywny. Abraham, Mojżesz, Samuel - na Boże wezwanie odpowiadają słowami: „Oto jestem” (Rdz 22,1; Wj 3,4; 1 Sm 3,1 nn). Prorok Izajasz woła: „Oto ja, poślij mnie” (Iz 6,8). Maryja w scenie Zwiastowania odpowiada: „Oto ja, służebnica Pańska” (Łk 1,38).

Słowa, które wydają się proste i krótkie, a wyrażają wielką tajemnicę posłuszeństwa Bogu.

Każdy kapłan to człowiek, który na wielki dar, jakim jest powołanie, odpowiada biblijnym: „Oto jestem, poślij mnie!”. W tej odpowiedzi zawarte jest całe posłuszeństwo wiary. W tym duchu opuszcza się dotychczasowy sposób życia, by pełnić nie swoją wolę, ale Tego, który posyła. Rezygnując z życia małżeńskiego kapłan chce ukazać, że możliwa jest dojrzała miłość bez seksualności, co w świecie propagującym seksualność bez miłości stanowi szczególnie wymowny znak. Celebrując Liturgię Godzin, czyli modląc się w imieniu całego Kościoła i za cały Lud Boży, wyraża niezwykłą ufność w moc modlitwy, która przekształca człowieka w przyjaciela Boga. Prowadząc życie w Duchu ukazuje, że pragnienie osiągnięcia doskonałości o własnych siłach jest wielkim błędem; że to Duch Święty jest pierwszym darem mocy dla każdego chrześcijanina. Mając świadomość tego, iż sakramencie chrztu otrzymał nowe serce, poprzez sakrament kapłaństwa pragnie stawać się odbiciem miłości Bożej na ziemi.

Sercem i żywym ośrodkiem całej posługi kapłańskiej pozostaje niewątpliwie Eucharystia, będąca rzeczywistą obecnością w czasie jedynej i wiecznej ofiary Chrystusa. Jest ona początkiem, ośrodkiem i celem posługi kapłańskiej.

W tym roku 17 alumnów Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Siedleckiej poprzez przyjęcie sakramentu kapłaństwa odda Chrystusowi swój rozum, swoją wolę i całego siebie, by tak jak On żyć jako dar dla tych, do których zostaną posłani.

Ks. ...

Magdalena Szewczuk