Pamiętajmy o kombatantach

11 listopada to dzień, o którym powinien pamiętać każdy z nas. Bo właśnie wtedy, po 123 latach niewoli, nasz kraj odzyskał niepodległość. Chwila wiekopomna, rzec by można: absolutnie wyjątkowa. Narodziło się wolne i suwerenne państwo polskie.

Państwo, które od samego początku miało pod górę. Źle wytyczone granice, mozaika polityczna i narodowościowa, trudności natury gospodarczej. Z tym trzeba było się zmagać, temu należało stawić czoła. Nasi wrogowie, a więc Niemcy i ZSRR, nazywali nas „bękartem traktatu wersalskiego”. Nie mogli znieść, że istniejemy, że odrodziliśmy się niczym feniks z popiołów. My nie zważaliśmy na to. Staraliśmy się budować suwerenną i demokratyczną Polskę. Czy zdaliśmy ten trudny egzamin? Zdecydowanie tak, choć nie było łatwo.

Geneza

11 listopada 1918 r. w kwaterze marszałka Ferdynanda Focha w Compiegne podpisano zawieszenie broni na froncie zachodnim. Było to równoznaczne z kapitulacją Niemiec i końcem I wojny światowej. Kilka tygodni wcześniej załamała się państwowość austro-węgierska, a Rosja już od ponad roku ogarnięta była rewolucyjnym fermentem. Przed Polską rysowała się szansa na niepodległość. Nie zmarnowaliśmy jej.

Dzień przed kapitulacją Niemiec do Warszawy przybył Józef Piłsudski. Zwolniono go z niemieckiego więzienia w Magdeburgu. Trafił tam w 1917 r., gdyż nie chciał złożyć przysięgi na wierność państwom centralnym. Wracał w aureoli bohatera. Zadania nie miał jednak łatwego. Trzeba było budować niepodległą państwowość, stworzyć jednolity rząd, zyskać uznanie lokalnych ośrodków władzy, których na ziemiach polskich było kilka.

Najwcześniej Piłsudskiemu podporządkowała się Rada Regencyjna. Było to ciało stworzone przez Niemców i Austriaków, mające sprawować władzę w Królestwie Polskim do czasu objęcia tronu przez króla lub regenta. Problem tkwił jednak w tym, że regenci mieli znikome poparcie w społeczeństwie polskim. ...

Marcin Gomółka