Papież też musi cierpieć
„Nigdy nie czułem się tak samotny” - zwierzał się po latach ks. Stanisławowi Dziwiszowi kard. Karol Wojtyła. Cierpienie było wpisane w jego życie i pontyfikat. Mimo to nigdy nie szukał wyjaśnień tu, na ziemi, ale przytulał się do krzyża. Chciałbym wyrazić przez Maryję moją wdzięczność za dar cierpienia. Zrozumiałem, że ten dar był potrzebny. Papież musiał znaleźć się w klinice Gemelli, musiał cierpieć - powiedział Jan Paweł II 29 maja 1994 r. przed modlitwą „Anioł Pański” do tłumów zgromadzonych na Placu św. Piotra. Do takiego przekonania K. Wojtyła dochodził od najmłodszych lat.
Ból po śmierci bliskich – siostry, której nigdy nie poznał, matki, brata oraz ojca – a także cierpienie naznaczyły jego życie i pontyfikat. – Jednak nigdy nie złorzeczył, nie buntował się, nie pytał: „dlaczego”, ale wskazywał, że sens jest gdzie indziej: w krzyżu Chrystusa. Wyniósł to z rodzinnego domu – podkreślała dr Milena Kindziuk, autorka książek m.in. o rodzinie Wojtyłów, która 20 października – w ramach Dni Kultury Chrześcijańskiej – spotkała się z czytelnikami Miejskiej Biblioteki Publicznej w Siedlcach. Tematem były słowa Jana Pawła II „Nauczyłem się cierpienia od matki – czy rodzina św. Jana Pawła II może być wzorem na współczesne czasy?”.
Intuicja matki
Emilia i Karol Wojtyłowie pobrali się 10 lutego 1906 r. W tym samym roku na świat przyszedł Edmund, a 14 lat później – 18 maja 1920 r. – drugi syn: Karol, przyszły papież. Emilia urodziła go mimo komplikacji ciążowych zagrażających jej życiu. Lekarz doradzał aborcję, tłumacząc, że powinna ratować swoje życie. Jasno określony system wartości sprawił jednak, iż wraz z mężem podjęli heroiczną decyzję, odmawiając zabicia dziecka. Ku zaskoczeniu wszystkich na świat przyszedł zdrowy chłopak, który głośno płakał, jakby chciał przekrzyczeć śpiew z pobliskiego kościoła. ...
DY