Paradoksem jest, że ludzie nie wierzą w szatana
On nikomu nie przepuści. Bardzo często w różnych sytuacjach - czy to na rekolekcjach, czy w indywidualnych rozmowach - powtarzam, że szatan nie kusi człowieka tylko w dwóch sytuacjach: kiedy jest w niebie, bo stamtąd już go nie wyciągnie, i gdy idzie prosto do piekła, ponieważ wtedy nie ma już po co. Natomiast we wszystkich innych przypadkach będzie próbował za wszelką cenę znaleźć na nas tzw. haka. Stąd te wszystkie pokusy, które przeżywamy - od bardzo poważnych spraw po drobiazgi. Ale to dla nas też dobry sygnał. Oznacza bowiem, że wciąż jesteśmy po stronie Pana Boga i zły musi się męczyć i kombinować, by nas z tej drogi strącić. Dlatego chciałbym jeszcze raz podkreślić: najskuteczniejszą formą obrony przed szatanem są codzienne praktyki religijne, jak modlitwa, regularna spowiedź i Msza św. z Komunią św., posty piątkowe. Czasami słyszę: „To wystarcza? Tylko tyle?”. Odpowiadam wówczas: „Zrób tyle, a będzie dobrze”.
Przekaz o szatanie jest dziś wyśmiewany, ale praktyki takie jak okultyzm, magia, radiestezja mają się całkiem dobrze. Czy to nie paradoks?
Myślę, że bardziej wyśmiewana jest wiara. Osoby, które twierdzą, iż są niewierzące, jednocześnie wierzą w magię, wróżby i czary. I to jest dopiero paradoks. Można go sobie tłumaczyć na różne sposoby. Wydaje się, że to najprostszy dowód na to, iż wiara jest czymś, co w człowieku funkcjonuje. Dlatego skłaniałbym się ku tezie, że nie ma ludzi niewierzących. Tylko pytanie: w co wierzą i jak wierzą? Warto pamiętać, że kiedy wyrzucimy z naszego życia Boga, to miejsce pozostaje zagospodarowane przez szatana.
Proszę Księdza, kim jest szatan? Wielu z nas, gdy słyszymy słowo „diabeł” lub „szatan”, staje przed oczyma czerwony potwór z rogami i widłami.
Teologia katolicka jest tu bardzo precyzyjna. Pan Bóg stworzył anioły posiadające wolną wolę i rozum. ...
Jolanta Krasnowska