Patron i orędownik
To także święty, który nie tylko jest skutecznym orędownikiem w kwestii przyszłości naszej ojczyzny, ale także wyprasza modlącym się do niego liczne łaski. A. Bobola przyszedł na świat 30 listopada 1591 r. w Strachocinie, na ziemi sanockiej. W rodzinnej miejscowości na jedno ze wzgórz do dzisiaj mówi się Bobolówka. To na nim prawdopodobnie stał dwór, w którym urodził się przyszły święty. W wieku 20 lat Bobola wstąpił do zakonu jezuitów w Wilnie. Służył jako kaznodzieja, spowiednik oraz wychowawca młodzieży. Był już po sześćdziesiątce, kiedy trafił do Pińska (tereny dzisiejszej Białorusi). Próbował przywrócić wiarę katolicką w wielu wsiach: udzielał chrztów, błogosławił związki małżeńskie, odprawiał pogrzeby i głosił kazania.
Podejmował szczególne wysiłki na rzecz pojednania prawosławnych z katolikami. Dzięki swojej działalności zyskał przydomki „apostoła Pińszczyzny” oraz „duszochwata”, czyli łowcy dusz.
W maju 1657 r. Kozacy napadli na Janów Poleski i dokonali rzezi wśród katolików i Żydów. Bobolę pochwycili w pobliskiej wiosce. Przywleczony końmi do Janowa, był okrutnie torturowany, a następnie na rynku miejskim powieszony do góry za nogi i dobity szablą. Jego ciało zostało złożone w Pińsku i zapomniane.
Cud w ostatnim dniu nowenny
Przyszły święty przypomniał jednak o sobie. W nocy z 16 na 17 kwietnia 1702 r. ukazał się rektorowi kolegium jezuickiego w Pińsku o. Marcinowi Godebskiemu. Powiedział: „jeśli poszukacie mojej trumny, oddzielicie ją od innych, to uratuję Pińsk”. Ku zdziwieniu wszystkich, kiedy już go odnaleziono i otwarto, oczom jezuitów ukazało się nienaruszone ciało męczennika. Po spełnieniu jego prośby miasto zostało uratowane, gdyż Szwedzi nie weszli do Pińska. Odczytano to jako szczególny znak łaski uproszonej przez męczennika Bobolę. Ojcowie jezuici rozpoczęli przygotowania do beatyfikacji, która miała miejsce w 1853 r.
Kiedy w 1920 r. ...
HAH