Patron trudnych czasów

Apostoł Polesia, duszochwat, mocarz, polityk, patron jedności narodowej - mało który święty doczekał się tylu „imion”, co św. Andrzej Bobola. Od 22 lat jezuita jest drugorzędnym patronem Polski.

Urodził się w 1591 r. w Strachocinie k. Sanoka w rodzinie szlacheckiej. W latach 1606-1611 kształcił się w szkole jezuickiej w Braniewie na Warmii. 21 lipca 1611 r. wstąpił do nowicjatu jezuitów w Wilnie, a dwa lata później złożył śluby zakonne. Studiował filozofię, a następnie teologię w Akademii Wileńskiej. 12 marca 1622 r. otrzymał święcenia kapłańskie, a 1 czerwca 1830 r. złożył w Wilnie profesję czterech ślubów zakonnych.

Ks. Boboli powierzano ważne funkcje i stanowiska: m.in. rektora kościoła jezuickiego w Nieświeżu, rektora wileńskiego kościoła św. Kazimierza, prefekta płockiego kolegium jezuitów w Płocku. Związany z wieloma jezuickimi placówkami, był spowiednikiem, kaznodzieją, wykładowcą, moderatorem Sodalicji Mariańskiej i misjonarzem.

 

Praca misyjna

Był osobą bardzo stanowczą i porywczą. Biorąc pod uwagę fakt, że to ambona stanowiła miejsce, gdzie realizował się kaznodziejsko, łatwiej zrozumieć, dlaczego efektem kazań głoszonych przez ks. Bobolę, m.in. w Pińsku, były liczne przejścia prawosławnych na katolicyzm. Na Polesiu spędził ostatnie lata życia. Wraz z innymi jezuitami posługiwał mieszkańcom małych, zagubionych wśród lasów i bagien wiosek. Uczyli katechizmu, chrzcili, spowiadali. Początkowo misjonarze przyjmowani byli niechętnie, z czasem jednak na ich naukach gromadziło się coraz więcej chłopów. Apostołowanie przynosiło efekty – dla katolicyzmu A. Bobola pozyskiwał coraz więcej prawosławnych. Szeroko odbiło się echem m.in. nawrócenie dwóch poleskich wsi. Zarazem Apostołowi Polesia przybywało wrogów. ...

LI