Pieniądze to nie wszystko
Praca to nie kara. Jeśli jest podejmowana odpowiedzialnie i należycie, może być drogą do uświęcenia. Nie chcesz pracować? Nie jedz! - głosił św. Paweł. Kolejna wskazówka Prymasa Tysiąclecia każe nam przemyśleć swój stosunek nie tylko do obowiązków zawodowych, ale także domowych, a nawet do… nauki (jeśli chodzi o uczniów i studentów). Czy tego chcemy, czy nie, wszyscy jesteśmy od siebie zależni. System społeczny to zbiór naczyń połączonych. Wszystko dzieje się na zasadzie wymiany: ja coś komuś, ktoś coś mnie. Pracujemy nie tylko po to, by zarobić na chleb i utrzymanie. Jest jeszcze druga strona medalu. Nasza praca (każda!) pomaga w funkcjonowaniu innym ludziom. Każdy zawód i profesja są skierowane na bliźniego. Przecież nikt z nas nie jest lekarzem, nauczycielem, urzędnikiem, księdzem, rzemieślnikiem czy mechanikiem sam dla siebie. Na cóż nam fach i umiejętności, jeśli nie mielibyśmy komu nimi służyć? Jesteśmy stworzeni nie tylko do relacji i komunikacji, ale też do wzajemnego służenia.
Mając to na uwadze, łatwo zrozumiemy, że nasz stosunek do pracy wpływa pozytywnie lub negatywnie na drugiego człowieka.
Wzajemna posługa
Pamiętam słowa pewnej osoby, która z przekąsem mówiła: „Strach pomyśleć, co by było, gdybym trafił na takiego lekarza, jakim ja jestem pracownikiem w swojej firmie”. Trudno być odpowiedzialnym za fachowość, uczciwość i odpowiedzialność innych. Możemy jednak kształtować własną postawę czy zachowanie. Warto pamiętać, że za nasze zaniedbania możemy zapłacić nie tylko my sami (karami, zwolnieniem itp…). Nasza bylejakość odbija się także na drugim człowieku. Jeśli jako nauczyciel nie stanę na wysokości zadania, straci na tym uczeń. Jeśli popełnię błąd jako lekarz, ucierpi pacjent. Jeśli zawiodę jako urzędnik czy samorządowiec, straci na tym ojczyzna. Swoimi zaniedbaniami rzucamy też niekorzystne światło na całe środowisko zawodowe, do którego należymy. ...
AWAW