Podcięte skrzydła
Marta miała o dwa lata starszą siostrę i dwóch młodszych braci. Odkąd pamiętała, mama zajmowała się domem, a utrzymanie rodziny było obowiązkiem taty. - W naszym domu nigdy się nie przelewało. Może nie było biedy, ale zasadniczym kryterium przy wszelkiego rodzaju zakupach stawało się hasło przydatności. Sytuacja pogorszyła się, kiedy skończyłam 13 lat. Wtedy odszedł od nas tata - opowiada. - Mówię „odszedł”, bo wówczas ci, którzy mnie słuchają, robią współczującą minę, jakby ojciec co najmniej umarł. Tymczasem on zwyczajnie nas porzucił i założył nową rodzinę. Na płacz mamy, jak wyżywi czwórkę dzieci z marnych alimentów, zareagował przytykiem, że może już czas, by sama wzięła się do pracy - wspomina.
Celem sięgnięcia do przeszłości – jak tłumaczy Marta – nie jest wzbudzenie litości, tylko wskazanie na cenną lekcję, jaką podarowało jej życie. – Zresztą, mama wkrótce znalazła zatrudnienie jako ekspedientka w sklepie. Mieliśmy wsparcie opieki społecznej, mogliśmy liczyć też na pomoc dziadków. Żyliśmy skromnie, ale godnie – sygnalizuje. – I tylko mama, nauczona własnym doświadczeniem, od początku wpajała nam, że przyszłość leży w naszych rękach, a kluczem do sukcesu jest wykształcenie. „Umiesz liczyć, licz na siebie!” – powtarzała, przekonując mnie i siostrę, byśmy pod żadnym pozorem nie rezygnowały z pracy zarobkowej, bo „mężczyzna, nawet najwspanialszy, może zawieść, a własne pieniądze dają wolność i pozwalają ocalić honor”.
Długo by opowiadać
Po ukończeniu studiów z zakresu pedagogiki Marta znalazła pracę w opiece społecznej. – Ludzką biedę poznałam od podszewki. Biedę w każdym wymiarze… – akcentuje z uwagą, iż ubóstwo materialne można zrozumieć. ...
AW