Potrzeba narodowej wspólnoty

Czy ten narodowy zryw, którego byliśmy świadkami, a często uczestnikami, po tragedii w Smoleńsku, a więc chociażby oddawanie hołdu zmarłej parze prezydenckiej, można określić jako szczególny przejaw patriotyzmu?

Przykłady patriotyzmu wśród Polaków w naszej historii pojawiały się wielokrotnie. Wtedy, tak jak i teraz, uważano, że ten patriotyzm był wyciszony. Pojawiały się koncepcje, że tożsamość narodowa, umiłowanie Ojczyzny czy postawa szacunku wobec tradycji polskiej zostały uśpione. W czasie zaborów próbowano wykorzenić język, w czasach komunizmu internowano. Wydawało się, że w ten sposób Polacy przestaną czuć narodową tożsamość. Współcześnie jako na zagrożenie dla patriotyzmu zwraca się uwagę na wszechobecny konsumpcjonizm czy globalizację. Można odnaleźć wiele artykułów, które mają dowodzić, że Polacy bardziej skoncentrowani są na zabezpieczeniu potrzeb materialnych niż na jakichś celach wyższych. Tak jak dawniej, tak i teraz okazało się, że są to niewłaściwe przekonania. Reakcja Polaków obrazuje przejaw patriotyzmu rozumianego bardzo współcześnie, jako potrzeba wspólnoty narodowej.

A czy te zachowania mogły mieć również wymiar osobisty?

Byłam w Krakowie na pogrzebie pary prezydenckiej. Pomogło mi to w poradzeniu sobie z pytaniami: „Dlaczego?”, „Jak się z tym pogodzić?’, „Jak dalej żyć?”. Uczestnictwo Polaków w tych wydarzeniach nie było wymuszone czy sterowane: „Tobie wypada”, „Musisz tam być”. ...

Kinga Ochnio