Przebaczenie to droga

Pośród wielu wyróżników chrześcijaństwa w świecie zdolność do wybaczania najbardziej fascynuje. Szukamy inspiracji w Ewangelii. Wsłuchujemy się w treść modlitwy „Ojcze nasz”. Powracamy do słów Jezusa: „Jeśli nie przebaczycie ludziom, i Ojciec wasz nie przebaczy wam waszych przewinień”. Wszystko wydaje się jasne, klarowne. Rzecz w tym, że w uproszczeniach i drogach na skróty często kryje się pułapka.

Nie cichną komentarze po słowach papieża Franciszka, jakby nierozumiejącego do końca sytuacji na Ukrainie. Zdziwienie budzi prowadzona przez Watykan polityka symetryzmu, brak zrozumienia emocji Ukraińców dowiadujących się o kolejnych masowych grobach, gwałtach i grabieżach. Podkreśla się, że symboliczne (jak to miało miejsce podczas rzymskiej Drogi krzyżowej) wymuszanie gestów pojednania - w tak dramatycznym, niedomkniętym kontekście - jest zwyczajnie nieewangeliczne. Nawet bliscy papieża (np. nuncjusz Stolicy Apostolskiej na Ukrainie) delikatnie sugerują: przebaczenie - tak. Ale jeszcze nie teraz.

„Pojednanie musi przyjść, kiedy zakończy się agresja i gdy Ukraińcy będą mogli nie tylko uratować życie, ale także wolność.”

 

Teoria i praktyka

Sytuacja prowokuje pytania w sensie szerszym, bardziej uniwersalnym: czym jest w istocie przebaczenie? Czy jest to jednorazowy akt, prosty gest czy raczej mozolna droga rozciągnięta w czasie i przestrzeni? Co z emocjami, z gniewem, żalem? Czy „przebaczyć” znaczy „zapomnieć”?

Na poziomie teorii wszystko wygląda pięknie. „Przebaczenie dla nas, katolików, to łaska, na którą trzeba się otworzyć, prosić o to Boga modlitwie, powierzając Mu jednocześnie wymierzanie sprawiedliwości” – tłumaczy o. Jacek Prusak. Piękna idea! Rzecz w tym, że jej realizacja wymaga wielkiej wiary. A nie każdy takową posiada. Droga na skróty – poprzez meandry teologicznych formułek i moralizatorstwa – również nie jest rozwiązaniem. ...

Ks. Paweł Siedlanowski