Przyjdzie Pan i zbawi nas
Chrystus Pan, przyjmując ludzkie ciało, stał się jednym z nas, naszym Bratem, a Boga polecił nam nazywać Ojcem. Całą ludzkość uczynił jedną człowieczą rodziną. Stąd Wigilia i w ogóle święta Bożego Narodzenia mają charakter rodzinny, zbliżają ludzi ku sobie, niwelują podziały i wyzwalają postawę braterstwa i służby.
Przeżywanie Wigilii połączone jest z bardzo bogatą obrzędowością, która w połączeniu ze słowem Bożym i modlitwą tworzy swego rodzaju przepiękną liturgię domowego Kościoła. Geneza tej liturgii sięga pierwszych wieków chrześcijaństwa. Ma ona bardzo starą tradycję i w treści wiąże się bardzo ściśle z liturgią parafialną.
„Hodie scietis, quia veniet Dominus, et cras videbitis gloriam Eius”. „Dziś poznacie, że przyjdzie Pan i zbawi nas, a jutro ujrzycie jego chwałę. Tymi słowami przemawia do nas liturgia dnia dzisiejszego: dzisiaj jest Wigilia Bożego Narodzenia – mówił Ojciec Święty w czasie pierwszej Wigilii przeżywanej po wyborze na Stolicę Piotrową. – Ostatni dzień oczekiwania pełen jest głębokiej radości, że Pan przyjdzie, że Go zobaczymy, jak co roku, w tym przedziwnym miejscu Jego narodzenia, w stajni, w żłobie. To jest bowiem miejsce, które „zostawili” Mu ludzie, mieszkańcy Betlejem, a poniekąd wszyscy ludzie. To miejsce wybrał dla Syna sam Bóg.
Drodzy bracia i siostry – mówił dalej Jan Paweł II – oby spełniło się w życiu naszym to, co głosi dzisiejsza liturgia. Obyśmy dowiedzieli się (scietis!), przyjęli do wiadomości, przeżyli całą głębią naszej świadomości to, że „przyszedł Pan”. Obyśmy przyjęli to „dziś” (hodie), pamiętając, że to „dziś” jest miarą całego naszego życia na ziemi. Obyśmy ,jutro”(cras) ujrzeli Jego chwałę, abyśmy w niej wszyscy znaleźli uczestnictwo!”.