Pusty grób Maryi

„Niepokalana Matka Boża zawsze dziewica Maryja, ukończywszy swoje ziemskie życie, została wzięta do chwały z duszą i ciałem” - to fragment z konstytucji apostolskiej „Munificentissimus Deus”, ogłoszonej przez Piusa XII w 1950 r. Mocą uroczystego papieskiego orzeczenia prawda o wniebowzięciu Matki Chrystusa stała się dogmatem Kościoła.

Matka Boża Kwietna, Zielna, Matka Siewna. Takimi tytułami do Matki Jezusowej polski lud zwracał się w dniu Jej Wniebowzięcia. Pisała Zofia Kossak-Szczucka w „Roku Polskim”: „Pracę rolnika, mozolny wysiłek cichych, co posiądą ziemię, upodobała sobie Królowa Pokoju. Królowa nieba i ziemi, władająca wszystkim, co żyje, pozostałaby obojętna na to, co z ziemi wyrosło? Pobożność ludu polskiego uwiła Jej wieniec legend piękniejszy, niż dożynkowy. […] Tej Opiekunce, Matce miłości i nadziei świętej lud polski składa zboża i zioła w dniu Jej wniebowzięcia. Ona poniesie je ze sobą niby wonny oddech ziemi - hołd Stworzycielowi od Jego stworzenia. Rzeczniczka wszelkich potrzeb i nędz świata. Przodownica miłosierna, odziana w koronę uwitą z kłosów, zroszoną kroplami potu ludzkiego”.

Przekonanie o wzięciu do Nieba Matki Jezusa istniało od wieków w ludzie Bożym, któremu „zmysł wiary” podpowiadał, iż niemożliwym jest, aby „Pełna łaski” pozostała z ciałem wśród śmiertelnych. Zaśnięcie Dziewicy (dormitio Virginis) i wniebowzięcie (assumptio) należały, zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie, do najbardziej starożytnych świąt maryjnych. ...

Ks. Paweł Siedlanowski