Samorząd gminy Wisznice uruchomił na swoim terenie zakład opiekuńczo-leczniczy. Może on przyjąć łącznie ponad 70 pacjentów.

Zakład rozpoczął działalność na początku listopada w miejscowości Curyn. Ma charakter stacjonarny i świadczy usługi opiekuńcze, pielęgnacyjne i rehabilitacyjne wobec osób, które zakończyły leczenie szpitalne, ale z powodu złego stanu zdrowia nie mogą funkcjonować samodzielnie. - Pierwsze dwa miesiące nie były łatwe dla zakładu. Trzeba przyznać, że mieliśmy kłopot z tzw. rozpędem. Początkowo brakowało nam pacjentów, bo w listopadzie jeszcze mało kto wiedział o naszym istnieniu. W grudniu plany pokrzyżował nam covid. Z wirusem zmagało się 75% naszych podopiecznych. Na szczęście chorobę przechodzili dość łagodnie. Idąc za sugestią sanepidu, na 14 dni zawiesiliśmy przyjmowanie nowych pacjentów - mówi Piotr Dragan, wójt gminy Wisznice. Placówka składa się z dwóch części: z zakładu opiekuńczo-leczniczego i hospicjum.

Nowa, powiększona strefa parkowania - w zależności od przyjętych stawek - ma przynieść miastu od 3,29 do 4,91 mln zł dochodu w skali roku. Czy siedleccy radni zgodzą się z propozycją magistratu?

O tym, że o zaparkowaniu w mieście często można tylko pomarzyć, wie każdy, kto próbował to zrobić w godzinach pracy. Miejsca postojowe zapełniają się już o 8.00 rano, a zwalniają nawet po 18.00. To sprawia, że kierowcy krążą ulicami, wyszukując miejsca, a często zostawiaj auto gdziekolwiek, powodując utrudnienia w ruchu. Obecna strefa płatnego parkowania (SPP) obowiązuje jedynie w ścisłym centrum, w pobliżu budynku urzędu miasta. Częściowo rozwiązała problem, bo osoby chcące załatwić sprawy urzędowe czy zrobić zakupy w centrum rzeczywiście z niej korzystają i zostawiają auto na godzinę, dwie. Dlatego miasto idzie o krok dalej i proponuje jej powiększenie. Nowe granice sięgnęłyby ulic 3 maja, Floriańskiej, Asłanowicza, Wojskowej, Wałowej i Wojska Polskiego. Proponowane stawki wynosiłyby: za pierwsze pół godziny 1 zł, za pierwszą godzinę 2 zł, za drugą 2,4 zł, za trzecią 2,8 zł, za czwartą i kolejne 2 zł.

Inicjatywy podejmowane przez Katolickie Stowarzyszenie „Civitas Christiana” trafiają na podatny grunt. Świadczy o tym sukces Ogólnopolskiego Konkursu Wiedzy Biblijnej, który doczekał się już 26 edycji, jak również pozytywny odbiór kolejnego projektu: Biblia Audio Młodych.

Biblia Audio Młodych jest - jak czytamy na okładkach dwóch płyt zrealizowanych w latach 2020 i 2021 - „dźwiękową opowieścią biblijną przygotowaną przez młodych aktorów, wzbogaconą akustycznymi efektami specjalnymi i oryginalną muzyką”. - Projekt został zapoczątkowany podczas XXIV OKWB i służył dwóm zasadniczym celom: uhonorowaniu laureatów konkursu, a także ułatwieniu przygotowań jego przyszłym uczestnikom - mówi Ewa Makowska odpowiedzialna za organizację OKWB w diecezji siedleckiej, a przy tym jedna z koordynatorek projektu Biblia Audio Młodych 2. Pierwsza płyta ukazała się w 2020 r. Pytana o odzew młodych - uczestników minionych edycji konkursu - wyrażających chęć zaangażowania się w nowy projekt, pani Ewa wyjaśnia, iż na przesłuchania zgłosiło się ponad 100 osób.

W doświadczeniach starszych pokoleń wiele inspiracji mogą odnaleźć współcześni dziadkowie i babcie.

Dawniej opiekę nad dziećmi sprawowali rodzice i dziadkowie. Chociaż dziś tak się prawie nie zdarza, to nadal babcia i dziadek mają do odegrania w życiu dzieci ważną rolę. To oni przekazują wiarę, uczą poszanowania drugiego człowieka, dbałości o dziedzictwo i tradycję - a czynią to poprzez opowieści, z których wyłania się również świat ich beztroskiej zabawy. Z sentymentem lata dzieciństwa, które spędzała wspólnie z dziadkami, wspomina seniorka Alicja Mazurek. - Rodzice mojej mamy mieszkali w Suchożebrach, natomiast w domu, w którym się wychowywałam, był ojciec i matka mojego taty - mówi kobieta. - Mieszkaliśmy razem w miejscowości Przygody.

Początek nowego roku zaczął się dla zespołu Kawęczyn od wielkich emocji. 4 stycznia lokalni artyści mieli okazję spotkać się w Pałacu Prezydenckim z Agatą Kornhauser-Dudą.

- Marzyliśmy o tym od dawna. Pomysł narodził się w czerwcu ubiegłego roku, gdy w Zalesiu śpiewaliśmy przed Prezydentem RP. Później wysłaliśmy zgłoszenie, że bardzo chcielibyśmy odwiedzić Pierwszą Damę w stolicy i udało nam się otrzymać zaproszenie - opowiada liderka Stowarzyszenia Rozwoju Wsi Kawęczyn Justyna Łubianka. Zespół udał się do Warszawy w składzie, w jakim najczęściej występuje na scenie, czyli wielopokoleniowym. - Jesteśmy grupą, która łączy trzy pokolenia kobiet i mężczyzn i to jest nasz ogromny atut - zauważa J. Łubianka. Zauważyła to również A. Kornhauser-Duda, chwaląc umiejętność wykorzystania zdolności i doświadczenia seniorów oraz młodzieży we wspólnych projektach, a także umiejętność łączenia tradycji z nowoczesnością.

Do 31 marca w Muzeum Diecezjalnym w Siedlcach można oglądać wystawę „Boże Narodzenie - Światłość w ciemności świeci od wieków po dziś dzień”.

Jak zaznacza dyrektor MD i kurator wystawy ks. Robert Mirończuk we wprowadzeniu do katalogu ekspozycji, zaprezentowane dzieła stanowią inspirację do poznania ikonografii Bożego Narodzenia, jak i przemyślenia na nowo prawdy zapisanej przez św. Jana „a Słowo stało się Ciałem i zamieszkało wśród nas” (J 1,14). Z możliwości tej skorzystała od dnia otwarcia wystawy, tj. 27 listopada, znaczna liczba osób. - Mieliśmy sporo zwiedzających w ciągu trzech tygodni grudnia poprzedzających Boże Narodzenie. M.in. korzystając z możliwości wyjścia poza mury szkolne, odwiedziło nas wiele grup uczniów ze swoimi nauczycielami albo katechetami - mówi kustosz Dorota Pikula-Kuziak.

Rozmowa z ks. Jakubem Kozakiem z Duszpasterstwa Rodzin Diecezji Siedleckiej.

Rodzicielstwo to charyzmat. Dlatego modlitwa rodzica ma tak wielką moc. Warto, by rodzic nie tylko zachęcał do obecności na spotkaniu czy nabożeństwie, do korzystania z sakramentów, by czasami odpytał z katechizmu czy porozmawiał na jakiś temat związany z wiarą. Ale to nie wszystko. Trzeba pamiętać, że modlitwa jako wydarzenie nadprzyrodzone zmienia serce rodzica, który się modli i zmienia relację z dzieckiem, za które się modli. Tam działa Bóg ze swoją łaską. Bez niej, cokolwiek by się nie zrobiło w przygotowaniu do bierzmowania, będzie w jakiś sposób niepełne. Na końcu jednego z podręczników dla prowadzących przygotowanie do Pierwszej Komunii św. znalazłem wskazówkę dla odpowiedzialnych, a więc dla księży, katechetów oraz rodziców, którą z pewnością można też odnieść do przygotowania do bierzmowania. Brzmiała ona mniej więcej tak: niniejsza publikacja jest tylko pomocą w przygotowaniu do przyjęcia sakramentów. Aby okazała się skuteczna, należy dołączyć do tego osobistą modlitwę za dzieci, a gdyby to nie pomagało, należy dołączyć również post w ich intencji.

O. Dolindo Ruotolo znany jest głównie z przepięknego aktu zawierzenia „Jezu, ty się tym zajmij!”. Przez wiele lat był odtrącany i krytykowany przez Kościół, któremu - mimo prześladowań do końca życia - był niezmiernie oddany. Choć od śmierci włoskiego kapłana minęło już ponad 50 lat, nieustannie zgłębiane jest pozostawione przez niego duchowe świadectwo.

Imię Dolindo w dialekcie neapolitańskim oznacza cierpieć. Cierpienie było znane ks. Ruotolo już od dzieciństwa... Był maltretowany przez ojca, cierpiał niesamowity głód, zimno, ubóstwo. W szkole wyśmiewany, a w seminarium traktowany jak popychadło przez swojego przełożonego. „Ks. Dolindo przez wiele lat odbierał cios za ciosem. Za każdym razem jednak wyznawał bezgraniczną miłość do Kościoła i jego członków, którzy go ewidentnie krzywdzili” - pisze Joanna Bątkiewicz-Brożek w drugiej części bestsellerowej biografii o. Dolindo „Moja misja trwa”. „Najpierw bowiem Zgromadzenie Świętego Wincentego a Paulo, w którym o. Dolindo przyjął święcenia kapłańskie, wyrzuciło go na bruk.

Za nami pierwsze dni nowego roku. Roku, który nie dość, że powitał nas otwartymi ramionami, to jeszcze obdarował taką ilością gustownie zapakowanych upominków, że wielu rodaków wciąż nie może zdecydować się na to, który z nich rozpakować w pierwszej kolejności.

Wśród dobrodziejstw, jakie mamy do wyboru, jest przede wszystkim stabilna gospodarka, zwarta i gotowa do działania koalicja rządząca, europejskie normy, amerykańskie standardy, nowoczesne szkolnictwo, tarcza antyinflacyjna, program tanie paliwo, prąd i gaz bez VAT, ulga dla klasy średniej, dodatek osłonowy, 500+, 300+, bony turystyczne, zerowy VAT na żywność, modelowa demokracja, niezależne sądy, rodzinny kapitał opiekuńczy, becikowe, dotacje, zniżki, zapomogi, emerytura bez podatku… Słowem, doganiamy Zachód i możemy wreszcie zacząć żyć jak niczym nieskrępowane, cywilizowane społeczeństwo.

Co roku już tak jest, że w kościele dochodzi do dysonansu. Wprawdzie wprowadzenie rzutników spowodowało pewne ujednolicenie, ale ci, którzy znają teksty kolęd na pamięć, szczególnie starsi, idą jednak własnym torem. Powie ktoś: Rozbijanie liturgicznej jedności! Cóż, być może. Ja jednak jestem zwolennikiem pozostawienia tekstów w takim zapisie, w jakim pierwotnie były ogłoszone.

Uwspółcześnianie na siłę jest albo nieliczeniem się z tradycją ukształtowaną przez wieki, albo też ideologicznym zabiegiem mającym na celu odcięcie się od przeszłości. Mania wszech zrozumiałości jest wyrazem zwyczajnej pychy człowieka, który uznaje, że od niego świat się zaczyna, a przed nim były tylko leczenie dziegciem i wkładanie chorego do pieca chlebowego na trzy zdrowaśki. Ta pycha to przekonanie, iż skończywszy jeden fakultet i liznąwszy trochę nauki, mam prawo uznawać, że tchnienia ducha, przemyślenia oraz intuicje poprzednich pokoleń są funta kłaków warte, zaś nadzieja świata leży w moich pomysłach na ruszanie z posad jego bryły.