„Maryjo, Królowo Podlasia, Miłosierna Matko Jedności, łaski pełna, módl się za nami” - pod takim hasłem w kodeńskim sanktuarium w dniach 13-15 sierpnia odbędą się obchody 300-lecia koronacji obrazu Matki Bożej Kodeńskiej.

W uroczystościach wezmą udział legat Ojca Świętego oraz prezydent RP Andrzej Duda. Aby zrozumieć rangę zbliżającego się wydarzenia, które wykracza poza region wschodniej Polski, warto poznać historię papieskich koronacji obrazów maryjnych. Kodeń jest historycznie trzecim miejscem w granicach Polski, gdzie dokonała się papieska koronacja wizerunku Matki Bożej. - W dawnych czasach papież zlecał watykańskiej Kapitule św. Piotra, aby raz w roku przyznawała koronę jednemu z sanktuariów, podkreślając jego znaczenie dla całego Kościoła i jedność ze Stolicą Apostolską - mówił o. Paweł Gomulak OMI, koordynator medialny Polskiej Prowincji Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej.

W sobotę 10 czerwca sześciu alumnów Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Siedleckiej przyjęło z rąk bp. Grzegorza Suchodolskiego święcenia diakonatu.

Do święceń diakonatu klerycy przygotowywali się przez udział w skupieniu rekolekcyjnym, które od 3 do 9 czerwca w sanktuarium Matki Bożej Kodeńskiej poprowadził dla nich ojciec duchowny WSD ks. Maciej Majek. W sobotniej Eucharystii uczestniczyła cała seminaryjna społeczność, proboszczowie wspólnot parafialnych, z których wywodzą się nowi diakoni, oraz ich rodziny. - 10 czerwca jest dla Kościoła siedleckiego znaczącą datą, ponieważ 24 lata temu na naszej ziemi stanął namiestnik Jezusa Chrystusa Ojciec Święty Jan Paweł II. Na błoniach mówił wtedy o jedności Kościoła - przypomniał bp Grzegorz w homilii. Zwrócił uwagę, że pierwsze czytanie z Listu św. Pawła do Efezjan również wzywa do troski o jedność.

W dniach 23-25 czerwca w siedleckim seminarium duchownym odbędą się rekolekcje powołaniowe dla młodzieży męskiej.

W sobotę 24 czerwca przy Wyższym Seminarium Duchownym w Nowym Opolu odbędzie się kolejne Koczowisko Służby Liturgicznej.

Rozmowa z dr. Dariuszem Cupiałem, twórcą Tato.Net.

Naszą rozmowę tuż przed Dniem Ojca chciałabym zacząć od pytania, co dzisiaj znaczy być dobrym ojcem?

Myślę, że w ogóle ojcostwo to dobro samo w sobie. Jest też - o czym słowami „Czcij ojca swego i matkę swoją” przypomina Dekalog - stanem godnym szacunku i czci, niezależnie od tego, że zdarzają się postawy, które tej godności zaprzeczają. Odpowiedzi na pytanie o dobre ojcostwo trzeba szukać w perspektywie bardzo dynamicznych zmian. Żyjemy w czasach transformacji technologicznych, politycznych, gospodarczych, a przede wszystkim kulturowych. Na tym tle kultura rodzinna również ulega przemianom, co nie znaczy, że przebiegają one w ściśle uporządkowanym kierunku i są pożądane, ponieważ wiemy, że tak jak w innych dziedzinach, tak i tutaj dochodzi do różnych „turbulencji”.

Czerwiec to tradycyjnie w większości diecezji w Polsce miesiąc święceń kapłańskich.

Towarzyszy im refleksja dotycząca spadku liczby powołań, trudne decyzje przełożonych o likwidacji wikariatów, łączeniu parafii i seminariów. To kwestia bliskiej przyszłości. Póki co, cieszymy się z tego, co jest. O resztę Pan Bóg się zatroszczy. „Jestem księdzem od kilku godzin. Tyle lat czekałem na ten moment, kiedy będę mógł założyć ornat i odprawić pierwszą Mszę św. To tak jak dla Ciebie ślub. Przypomnij sobie ten moment - wyobrażałeś go sobie setki razy: jak będziecie wyglądać, jak będziesz mówił swojej żonie „i nie opuszczę Cię aż do śmierci”, jak planowałeś wesele. Albo to wszystko jeszcze przed Tobą. Mówisz „najpiękniejszy dzień w życiu”. Ale w moim „najpiękniejszym dniu” napisałeś pod zdjęciem z moich święceń „kolejne pokolenie pedofili i nierobów. Nazwałeś mnie pedofilem, chociaż brzydzę się tą zbrodnią tak samo jak Ty”.

Wielu mówiło o nim: „Wypisz, wymaluj św. Józef”. Tymczasem on kwitował to słowami: „jestem zwykłym skrobidechą”.

Pokorny, życzliwy dla wszystkich. Taki był br. Kalikst Kłoczko, kapucyn z lubelskiej Poczekajki, który zmarł zaledwie dziesięć lat temu. Dziś za jego wstawiennictwem rodzą się dzieci, znikają nowotwory, ludzie odzyskują wiarę. Ci, którzy go znali, nie mają wątpliwości: był i jest święty. Skończył zaledwie trzy klasy szkoły podstawowej i całe swoje dorosłe życie zajmował się stolarstwem. Zostało po nim zaledwie kilka tekstów - odręcznie napisanych kartek pocztowych, które wysyłał do swojej siostry Malwiny, oraz rozważania Drogi krzyżowej. Do końca życia cieszył się ogromną sympatią ludzi. Wielu porównywało go do św. Józefa. Br. Kalikst przypominał go nie tylko posturą czy stolarskim zajęciem, ale też opiekuńczością, życzliwością, pokorą i skromnością. Zawsze starał się dostrzec dobro w drugim człowieku, a nade wszystko potrafił słuchać.

Za nami trzydniowe Jerycho Młodych. Odbyło się ono w Pratulinie pod hasłem „Get Up & Go” i zgromadziło ponad pół tysiąca młodzieży z naszej diecezji.

Rozpoczęło się 9 czerwca, w piątkowe popołudnie, od Eucharystii, której przewodniczył biskup siedlecki Kazimierz Gurda. Homilię wygłosił biskup pomocniczy Grzegorz Suchodolski. Mówił, że słowo „wstań” jest kontynuacją apelu papieża Franciszka, który w Krakowie prosił młodych, by zeszli z kanapy, nałożyli wygodne buty i wyruszyli w drogę. - Nie jest łatwo wstać, zwłaszcza gdy nauczyliśmy się siedzieć albo leżeć, gdy jesteśmy przykuci do pozycji ciągłego wypoczywania, do siedzenia w fotelu z pilotem lub iPhonem w ręce. Niełatwo się oderwać i pójść tam, gdzie Bóg chce, abyśmy poszli. Staliśmy się pokoleniem ludzi ospałych i leniwych i trzeba to pokonać - mówił hierarcha.

Choć hucznych obchodów nie będzie, jest co świętować. Zakład Aktywności Zawodowej w Siedlcach działa od 15 lat i to z coraz większymi sukcesami.

- Mamy zasadę, że hucznie świętujemy duże jubileusze - tłumaczy brak gali z gośćmi i podziękowaniami Katarzyna Rola-Skorupska, kierownik placówki. - Jednak po czasie pandemii, który był dla nas bardzo wymagający, potrzeba integracji oraz pobycia niezobowiązująco razem jest ogromna. Dlatego postanowiliśmy wspólnie gdzieś wyjechać i chwilę odpocząć, a także podziękować za ten czas podczas Mszy św. Siedlecki ZAZ rozpoczął swoją działalność 30 czerwca 2008 r. Było to możliwe dzięki władzom miasta, które użyczyły niszczejący budynek przy ul. Szopena. Oddanie go w ręce Caritas było strzałem w dziesiątkę. Model, jakim są zakłady aktywności zawodowej, wówczas dopiero raczkował.

Jakiś czas temu moją uwagę przykuła pewna grafika, na którą natrafiłam w internecie. Na dwóch podobnych rysunkach znalazły się meble: biurko, stojące przy nim krzesło oraz łóżko. Była też postać i stos ubrań. Czym się różniły?

Na pierwszym z nich, obrazującym dzień, ubrania leżały na łóżku, podczas gdy postać siedziała przy biurku. Z kolei na drugim, ukazującym noc, to odzież „siedziała” przy biurku, a osobnik chrapał na łóżku. Strasznie mnie to rozbawiło, bo często mam podobny problem, czyli brak miejsca na schowanie upolowanych na wyprzedażach ubrań. Przydałoby się kupić drugą szafę albo - jeszcze lepiej - ograniczyć kupowanie ubrań. Z tym drugim trudniej sobie poradzić. Zawieszone w witrynach sklepów czerwone plansze z informacją o wysokości rabatów działają jak magnes, czyli przyciągają, a wiadomo przecież, że prawom grawitacji trudno stawić opór.