Na liście schorzeń dotyczących narządów zmysłów uszkodzenie słuchu zajmuje kluczową pozycję. Obok zaburzeń układu krążenia, jest też jedną z chorób najczęściej występujących w społeczeństwie. Zdaniem specjalistów wczesne wykrycie niedosłuchu wpływa na powodzenie leczenia i rehabilitacji. Co ważne, może też skutecznie ustrzec przed głuchotą.

Grający zbyt głośno telewizor, brak reakcji na dzwoniącą w drugim pokoju komórkę czy kapiącą z kranu wodę mogą być oznaką problemów ze słuchem. Jego utrata najczęściej dokonuje się stopniowo, na przestrzeni lat, co w znacznym stopniu utrudnia szybką i trafną diagnozę.

Sadzenie drzew, bezpłatna komunikacja miejska czy przeniesienie czujki badającej jakość powietrza - to niektóre z pomysłów radnych na poprawę stanu lokalnego środowiska. Dyskusję podczas ostatniej rady miasta sprowokował projekt uchwały dotyczącej programu ochrony środowiska dla miasta na lata 2016-2020 z perspektywą do roku 2023.

W związku z ostatnimi niepokojącymi doniesieniami na temat wysokiego poziomu smogu w mieście radni dużą uwagę poświęcili działaniom poprawiającym jakość powietrza. Piotr Karaś mówił o konieczności wymiany pieców węglowych na urządzenia wyższej użyteczności ekonomicznej. - Jeden stary kocioł węglowy emituje tyle pyłu co dwa nowoczesne, 109 kotłów olejowych albo 800 gazowych - wyliczał radny.

Z szacunków wynika, że alimentów w Polsce nie otrzymuje około 1 mln dzieci. - To nic innego, jak ich krzywdzenie, okradanie z marzeń i możliwości rozwoju - podkreśla Iwona Janeczek ze stowarzyszenia Dla Naszych Dzieci. Co najgorsze - wszystko dzieje się przy cichym przyzwoleniu społecznym.

W Polsce ściągalność alimentów należy do najniższych w Europie i wynosi zaledwie 20%. W bazie danych Krajowego Rejestru Długów widnieje prawie 312 tys. osób zalegających z płaceniem na dzieci, a wartość ich zobowiązań sięga prawie 11 mld zł. Średnio każdy z nich jest winien swoim dzieciom 33,9 tys. zł. Według statystyk, aż 96% dłużników alimentacyjnych to mężczyźni, przeważnie w wieku 36-45 lat.

W życiu ważna jest roztropność. Także w podejściu do spraw Bożych, najważniejszych. Kiedyś nastolatka - córka ludzi mocno zaangażowanych w dzieło ewangelizacji - wykrzyczała przy klasie: Nienawidzę Kościoła! Kościół zabrał nam rodziców! Oni nie mają dla nas czasu! Ważniejsi są inni, my się nie liczymy!... Jak określić granicę, której nigdy nie powinno się przekraczać?

Syndrom DDK, czyli dorosłe dzieci katolików. Tytuł został zapożyczony z tekstu zamieszczonego na portalu http://pl.aleteia.org. Może dziwić, ponieważ wprost odnosi się do pojęcia syndromu „dorosłych dzieci alkoholików” (DDA). Czy zestawienie ze sobą obu problemów nie jest nazbyt szokujące, nie stanowi nadużycia? Przecież chodzi o przekleństwo, destrukcję osobowości, uzależnienie, które promieniuje na najbliższe otoczenie osoby uzależnionej. Być może.

Każdy przejaw pamięci o minionych czasach jest dla nich ważny, zwłaszcza jeśli rzecz dotyczy lokalnych bohaterów. Miłośnicy historii zgromadzili się, by posłuchać opowieści poświęconej jednemu z żołnierzy wyklętych.

Wydarzenie miało związek z najnowszą publikacją na temat postaci mjr. Mariana Bernaciaka ps. Orlik. Staraniem Instytutu Pamięci Narodowej ukazała się książka pt. Do ostatniej kropli krwi. To już kolejna pozycja ukazująca legendarnego dowódcę oddziałów partyzanckich AK-WiN.

Od 5 lutego w Muzeum Południowego Podlasia w Białej Podlaskiej można oglądać wystawę zatytułowaną Artyści i ikony. Na ekspozycję składa się kilkadziesiąt prac oraz jedna instalacja.

Nie ma wśród nich tradycyjnych ikon. Pokazywane płótna jedynie do nich nawiązują, m.in. poprzez kompozycję, kolorystykę, wzory a nawet nazwy. Czy dla przeciętnego odbiorcy owe związki są czytelne? - Trzeba mieć tzw. opatrzenie się, żeby móc zauważyć w niektórych obrazach jakiś związek z ikoną. Ten rodzaj sztuki wymaga pewnego otwarcia i obeznania. Nie mówię tu jednak o przygotowaniu teologicznym, choć osoba je posiadająca z pewnością zauważy jeszcze więcej.

Naszym głównym zadaniem jest modlitwa, ale same również jej potrzebujemy i o nią prosimy - mówią siostry sakramentki, zachęcając do duchowej adopcji zakonnic z siedleckiego klasztoru przy ul. Rawicza.

Miniszki Benedyktynki od nieustającej adoracji Najświętszego Sakramentu pojawiły się w Siedlcach 58 lat temu. Od tamtej pory - zgodnie ze swoim charyzmatem - nieustannie, bo zarówno dzień, jak i w nocy, adorują Jezusa w tabernakulum. - To nasz główny obowiązek. Co godzinę zmieniamy się przed tabernakulum, oddając Panu chwałę w imieniu całego świata - mówi s. Elżbieta OSBap, przełożona siedleckich sakramentek.

Był to niesamowity czas dla małżonków, podczas którego mogli się pochylić nad swoją relacją, pozwolić Jezusowi na rentgen, czyli prześwietlenie związku - tak o kursie Tobiasz i Sara mówi współprowadzący go Daniel Leszczyński z Domowego Kościoła.

Czy chcesz nadać nową jakość Twojej małżeńskiej relacji? A może widzisz w swoim małżeństwie problemy nie do rozwiązania? Może nawet tracisz nadzieję, że on/ona kiedykolwiek zmieni swoje złe przyzwyczajenia? A może dopiero niedawno wasz związek się rozpoczął i szukacie drogowskazu, pytając siebie, jak żyć? Na te i inne pytania próbowali znaleźć odpowiedź uczestnicy kursu Sara i Tobiasz, który 14 i 15 stycznia zorganizowała Szkoła Nowej Ewangelizacji Diecezji Siedleckiej.

Dziękujcie Bogu za waszych kapłanów. Wspierajcie ich modlitwą, życzliwością i dobrą radą - apelował papież Franciszek do Polaków podczas jednej z audiencji w Watykanie.

Modlitwa za kapłanów jest naszą powinnością. Nie patrzmy na nią w kategorii obowiązku czy nakazu. Módlmy się raczej z potrzeby serca, z wdzięczności za ich posługę i obecność, z radości, że mamy wokół siebie tak wielu oddanych duszpasterzy. Konieczność modlitwy za księży najpełniej rozumie ten, kto osobiście doświadczył, czym jest dar kapłaństwa, kto choć trochę poznał kapłańską codzienność, kto doznał błogosławieństwa płynącego z posługi i pomocy księdza.

Przyznam się, że już od dłuższego czasu, i to dużo dłuższego niż rządy obecnej większości sejmowej, z rosnącym zadziwieniem spoglądam na naszą polską rzeczywistość społeczno-polityczną.

Moje zadziwienie bierze się jednak nie z zachwytu obserwowanymi stanami rzeczy, ile raczej kompletną bzdurnością tego, co dzieje się w przestrzeni publicznej, z licznymi zahaczeniami o prywatne rejony życia moich rodaków. Tak to już jest w naszym żywocie, że potrafimy z przenikliwością równą sokolemu wzrokowi dostrzec to wszystko, co z zewnątrz przeszkadza naszemu istnieniu i spokojnemu bytowi, a pomijamy milczeniem bądź omijamy własną odpowiedzialność za dobrobycie własne.