Kilka dni temu wróciłem z rekolekcji krajowych asystentów Apostolstwa Chorych. Jak to zwykle bywa przy tego typu spotkaniach, nie zabrakło dyskusji nt.: co u was, a co u nas? Jak wy ogarniacie „duszpasterskie standardy”, a jak my to robimy itp.

Któregoś dnia trwała dyskusja o kolędzie: jedni idą do wszystkich, inni tylko „na zaproszenia” - która opcja lepsza? Zdania były podzielone. Zatrzymajmy się dziś na tym dylemacie. Pukać do każdych drzwi czy tylko niektórych? Iść jedynie do tych, co nas lubią i dają gwarancję, że nie spotka nas przykra niespodzianka? A może odwrotnie: iść do wszystkich, zburzyć (niekiedy mocno nieświęty) „święty spokój”, drapnąć sumienie, narażając się na obelgę czy przykre słowo, przypomnieć swoją obecnością o istnieniu innego świata?

Nie obiecuję, że będzie to po raz ostatni. No bo co ja, nieborak, miłośnik filmów Stanisława Barei zrobię, że obrazy z jego genialnych dzieł jak ulał pasują do dzisiejszej rzeczywistości i aż się proszą, żeby nieustanne je przywoływać.

W jednej ze scen kultowego „Misia” zatrudniona na etacie sprzątaczki prosta kobiecina o głównym bohaterze filmu - prezesie klubu sportowego „Tęcza” Ryszardzie Ochódzkim - mówi: „Ten człowiek w życiu słowa prawdy nie powiedział”. Nasz współczesny Ochódzki - prezes tęczowej koalicji Donald Tusk, człowiek nadzwyczaj wiarygodny - właśnie obiecał, że już niebawem Polska stanie się rajem inwestycyjnym. Zapowiadane jako historyczne wystąpienie szefa rządu na Giełdzie Papierów Wartościowych rzeczywiście zaczęło się jak nigdy, ale… skończyło jak zawsze.

Rozmowa z prof. Zbigniewem Krysiakiem, ekonomistą, wykładowcą Szkoły Głównej Handlowej, przewodniczącym Rady Programowej Instytutu Myśli Schumana.

Jak ocenia Pan propozycje gospodarcze, które przedstawił premier pod hasłem „Polska. Rok przełomu”? Jest w nich coś nowego? Naprawdę czeka nas przełom?

Właściwie Donald Tusk niczego nie zaproponował. To były po prostu ogólne hasła, które, owszem, dotyczą ważnych obszarów, jak rozwój energetyki, w tym jądrowej, kolei, badań i nauki. Zabrakło jednak konkretnych propozycji. Bardzo zaskakującym dla wszystkich komentatorów i ekspertów życia gospodarczego było to, że w kwestiach regulacji, które są niezmiernie ważne, premier zwrócił się o pomoc do przedsiębiorcy Rafała Brzoski.

Rozmowa ze starostą powiatu radzyńskiego Szczepanem Niebrzegowskim.

W tym roku zmienił się system finansowania samorządów. Czy reforma jest korzystna dla samorządu wielkości powiatu radzyńskiego?

Ocena nowego sposobu finansowania będzie w pełni wiarygodna po zakończonym rocznym cyklu. Już dziś widzimy kluczową zmianę. Wcześniej samorządy powiatowe otrzymywały dużą ilość propozycji wsparcia na różnego typu inwestycje z pieniędzy rządowych - poprzez Polski Ład, Fundusz Inwestycji Strategicznych, programy ochrony niechronionych uczestników ruchu drogowego - czy też na zabytki.

Podobno spowiedź jest formą psychicznej przemocy i dlatego powinna być zabroniona dzieciom poniżej 18 roku życia. Taki postulat trafił do Sejmu RP. Jego zwolennicy chcą, żeby posłowie uchronili najmłodszych przed stresem w konfesjonale, ale jednocześnie nie przeszkadza im przyznawanie prawa do pigułki „dzień po” 15-latkom czy zmiany płci.

Autorem petycji jest Rafał Betlejewski, performer i autor książek, od lat krytycznie wypowiadający się na temat Kościoła, szydzący z wiary i katolików. Czytamy tam, że spowiedź jest „ingerencją w intymny świat dziecka, prowadzoną z wymogiem mówienia «całej prawdy», pod groźbą kary - boskiej - przez ludzi, którzy nie mają odpowiedniego przygotowania psychologicznego”.

Dzielenie się dobrem, zarówno materialnym, jak i duchowym, zawsze przynosi podwójną korzyść: najpierw obdarowanemu, a następnie - nie mniejszą! - obdarowującemu - twierdził sługa Boży bp Ignacy Świrski, zachęcając do różnorakich czynów miłosierdzia. „Jak widzicie, Umiłowani moi, sprawa miłosierdzia jest wielkiej wagi” - często zaznaczał w swoim nauczaniu.

W liście pasterskim z 5 września 1955 r. pisał: „z radością stwierdzam, że zagadnienie miłosierdzia z każdym rokiem pogłębia się i znajduje właściwe zrozumienie, zarówno wśród Duchowieństwa, jak i ogółu Diecezjan. W obliczu szerzącej się nędzy, nie przestawajmy rozbudzać w sobie oraz w innych ducha prawdziwie chrześcijańskiego miłosierdzia.

Już wkrótce startuje czwarta edycja Szkoły Dialogu. - Im wcześniej małżonkowie nauczą się dialogu, tym mniej błędów popełnią, a ich wzajemna relacja rozkwitnie jak kwiat w słońcu - zapewniają Monika i Daniel Leszczyńscy.

Pomysłodawcy Szkoły Dialogu i prowadzący warsztaty mają na koncie 25 lata małżeńskiego stażu i trójkę dzieci. Od wielu lat należą do Domowego Kościoła. Jako przedstawiciele rodziców współtworzą diecezjalną radę ds. duszpasterstwa młodzieży w naszej diecezji. Kiedy opowiadają o roli dialogu, stwierdzają, że poznanie jego reguł było dla ich małżeństwa swego rodzaju kamieniem milowym. - Tak jak w każdej parze, my też jesteśmy zupełnie różni.

Życie go chłostało. Wyszedł z domu pełnego bólu i przemocy. I sam stoczył się na dno. Wyrwał się z tego piekła, by dziś wyciągać z niego innych.

Mówi szybko i z humorem, często zmienia wątki. Jest dosadny i przekonujący. Motywuje, uświadamia, zachęca do zdjęcia masek i do poszukiwania wartości. Jego świadectwo to dowód na to, że każdy może porzucić ponurą przeszłość i zacząć nowe życie. Dobromir Makowski o swojej codzienności, pracy i pasji mówił podczas wizyty w Międzyrzecu Podlaskim, gdzie spotkał się rodzicami i nauczycielami. „Nic z ciebie nie będzie, Makowski. Skończysz jak matka i ojciec” - słyszał to tak często, aż wreszcie sam w to uwierzył.