Rybacy ludzkich serc

Kapłaństwo jest darem dla ludzi oraz samego obdarowanego, wielką tajemnicą, której nikt nie pojmie do końca, i szczęściem. Nikt przecież nie może być tak blisko Boga jak ksiądz, który w swoich dłoniach trzyma Ciało Chrystusa.

Za kilkanaście dni zakończy się Rok św. Pawła i zacznie nowy – Rok Kapłański. To okazja, by bliżej przyjrzeć się ludziom, którzy powiedzieli Chrystusowi „tak” i poświęcili życie na głoszenie Jego słowa. Będzie to również sposobność do refleksji nad powołaniem oraz życiem kapłańskim. Ten czas powinna także wypełnić modlitwa w intencji wszystkich księży i kandydatów do kapłaństwa. Otrzymanie święceń nie czyni z neoprezbitera kogoś doskonałego, ale uświadamia, że nałożony został na niego obowiązek uświęcania siebie i ludzi, których Bóg postawi na jego drodze. Wtedy rozpoczyna się prawdziwy trud służby na niwie Pańskiej.

Wzór kapłana

Rok Kapłański wiąże się ze 150 rocznicą śmierci św. Jana Marii Vianneya. Z tej okazji do Rzymu zostaną przywiezione relikwie proboszcza z Ars. Jego historia życia pokazuje, że Bóg, posługując się prostymi ludźmi, działa cuda.

Kapłan pochodził z małej francuskiej wsi. Jego dzieciństwo przypadło na czas rewolucji, kiedy to zamykano szkoły i kościoły. Pierwszą Komunię św. przyjął potajemnie w szopie. Nauka w seminarium sprawiała mu trudności, ale mimo to ukończył je i przyjął święcenia kapłańskie. Po trzech latach trafił do Ars.

Wieś była zaniedbana i liczyła tylko 230 wiernych. Parafianie szybko polubili proboszcza za gorliwość, rozmodlenie i troskę o nich. Swoje kapłaństwo przeżywał jako wielki dar. Często mówił: „Kapłan, jaki by nie był, jest zawsze narzędziem, którym Bóg posługuje się w szerzeniu swego słowa”. On spalał się w służbie ludziom. Mimo niepozornej postawy, miał w sobie silnego ducha. „Ach, jakiż wielki jest kapłan! Jeśli zrozumiałby to sam, umarłby z wrażenia. Sam Bóg jest mu posłuszny. Kapłan wypowiada słowa konsekracji, a nasz Pan zstępuje z nieba. ...

Agnieszka Wawryniuk