Sama miłość nie wystarczy
Trzeba powiedzieć sobie otwarcie: my: rodzice, nauczyciele, wychowawcy, nie jesteśmy na wszystko gotowi. Nie jesteśmy w stanie zawsze ze wszystkim nadążyć i nie dlatego, że się komuś nie chce. Często na godzinach wychowawczych jest jeszcze sporo innych kwestii do omówienia i na wychowywanie nie ma już czasu. Moim marzeniem jest, by to, co zostało zapisane prawnie, stało się realne. W rozporządzeniach ministerialnych dotyczących pomocy psychologiczno- pedagogicznej uczniom ze specjalnymi potrzebami kładzie się szczególny nacisk na współpracę szkoły z rodzicami. Dlatego tak ważne jest zaprzestanie podziałów na „my” i „oni”. Musimy zrozumieć, że mamy wspólny cel. Bo jeśli spytamy rodziców, jaki jest cel wychowania, odpowiedzą: by moje dziecko było szczęśliwe, by było dobrym człowiekiem. Stawiając to samo pytanie nauczycielom, uzyskamy taką samą odpowiedź. Młody człowiek również tego chce. Tylko sposoby dotarcia do celu są różne.
Kiedy ktoś chce adoptować dziecko, musi wykazać się wiedzą, umiejętnościami. Takich warunków nie ma w przypadku rodziców biologicznych. Czy oni też powinni sięgać po fachową wiedzę?
Zdecydowanie tak. To, że zostajemy rodzicami, nie daje nam z automatu jakichś specjalnych umiejętności wychowawczych. Ja sama skorzystałam z zajęć w ramach Szkoły dla Rodziców i Wychowawców, którą prowadzą Inga Grzebiliszewska i Michał Perz. Był to niezwykły czas, kiedy mogłam się skupić na swoim rodzicielstwie, zastanowić, kim jestem, z jakimi problemami się borykam, co powinnam zrobić ze swoim życiem, dziećmi, jak zbudować z nimi właściwą relację. Prawdą jest, że nie mamy żadnych szkół czy uprawnień, by być rodzicem. A szkoda. Bo sama miłość nie wystarczy. Przydają się umiejętności. Dlatego idealnym byłoby podsunięcie rodzicom odpowiednich rozwiązań: kursów, szkoleń. ...
JAG