Śladami św. Faustyny

Ukryty w zieleni na uboczu Ostrówka, niewielkiej miejscowości koło Wołomina, dworek to ważne miejsce na szlaku św. s. Faustyny. To tam apostołka Bożego Miłosierdzia zakończyła świecki etap życia. „Bóg napełnił duszę moją światłem wewnętrznym głębszego poznania Go, jako najwyższego dobra i piękna. Poznałam, jak bardzo mnie Bóg miłuje” - wspominała pobyt w tym domu na kartach „Dzienniczka”.

Do Ostrówka Helenka Kowalska trafiła latem 1924 r. Miała wtedy 19 lat. Wcześniej powiedziała rodzicom, że chce wstąpić do zakonu, ale jej decyzja nie została przez najbliższych dobrze przyjęta. Pewnie dlatego próbowała zagłuszyć głos powołania. Jezus jednak upomniał się o nią. Kiedy śmiała się i bawiła podczas zabawy tanecznej w Łodzi, nagle ujrzała umęczonego Jezusa. „Dokąd mnie zwodzić będziesz?” - zapytał. Pod pretekstem bólu głowy Helena opuściła towarzystwo i poszła do katedry pw. św. Stanisława Kostki. Gdy modliła się przed Najświętszym Sakramentem, Jezus polecił jej, by pojechała do Warszawy i tam wstąpiła do klasztoru. Tak zrobiła.

Niestety nigdzie nie chciano jej przyjąć. Dopiero w Zgromadzeniu Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia przy ul. Żytniej dano jej cień nadziei. Matka Michaela Moraczewska tak po latach wspominała spotkanie z przyszłą świętą: „Nie zrobiła na mnie, na pierwszy rzut oka, dodatniego wrażenia ze względu na swój nieco zaniedbany wygląd zewnętrzny. Pomyślałam sobie: ej, to nie dla nas! I zamknęłam po cichu drzwi z powrotem, z zamiarem wysłania innej siostry z odmowną odpowiedzią. W tej chwili przyszła mi jednak refleksja, że będzie więcej zgodne z miłością bliźniego zadać tej dziewczynie kilka pobieżnych pytań i dopiero potem ją pożegnać. Wróciłam więc do rozmównicy i rozpoczęłam rozmowę. Wtedy zauważyłam, że kandydatka bardzo zyskuje z bliska, że ma miły uśmiech, sympatyczny wyraz twarzy, dużo prostoty, szczerości i rozsądku w wyrażaniu się. Zmieniłam więc wkrótce zdanie i nabrałam ochoty przyjęcia jej”. Zawarły umowę: Helenka pójdzie na służbę, a zaoszczędzone pieniądze będzie przywozić do klasztoru, aż się uzbiera na wyprawkę.

Dziewczyna, stojąc przed kolejną życiową próbą, szukała rozwiązania na modlitwie w kościele św. Jakuba przy ul. Grójeckiej w Warszawie. Pan Jezus polecił jej zapytać o radę ks. Jakuba Dąbrowskiego, miejscowego proboszcza. Ten, wysłuchawszy jej opowiadania, zdziwił się, a następnie skierował do rodziny Lipszyców mieszkających w Ostrówku, na terenie parafii Klembów, gdzie był proboszczem do 1918 r. Znał tę rodzinę i wiedział, że potrzebują gosposi. ...

Jolanta Krasnowska