Służyła Jezusowi i bliźnim
Maria Nastał (imię Leonia przyjęła w zakonie) urodziła się w 1903 r. w chłopskiej rodzinie zamieszkującej Starą Wieś na Podkarpaciu. Rodzice Marii z trudem wiązali koniec z końcem, co zmusiło ojca rodziny, Franciszka, do emigracji zarobkowej do USA. Maria wychowywała się więc niemal wyłącznie pod opieką matki, Katarzyny, która swoim przykładem zaszczepiła w niej głęboką wiarę. Dziewczynka od dzieciństwa była przekonana, że jej życiowym powołaniem jest służba Jezusowi i bliźnim w życiu zakonnym. Już jako młoda dziewczyna poprosiła o przyjęcie do nowicjatu służebniczek. Nie wyrażał jednak na to zgody jej ojciec, który miał krytyczne poglądy na temat życia klasztornego. Powiedział, że jeśli chce żyć jak mniszka, to może dać jej osobną izbę, ale nigdzie się stąd nie ruszy.
Maria modliła się o cud przemiany serca ojca i czekała. W 1922 r. pojawiło się u Nastałów kolejne dziecko – Staś. Ojciec tak bardzo ucieszył się z narodzin syna, że dużo łatwiej przyjął powracające pytanie córki o możliwość wstąpienia do zakonu. Wreszcie zgodził się i 31 grudnia 1925 r. Maria przestąpiła próg domu Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny w Starej Wsi. Wiosną następnego roku przyjęła habit i imię Leonia.
Jej życie duchowe właściwie od początku było bardzo głębokie. W kilka lat po wstąpieniu do sióstr służebniczek doświadczyła pierwszych mistycznych przeżyć. Niemal od początku związane były one z wizjami maleńkiego Chrystusa. To początek zgłębiania niemowlęctwa duchowego, czyli całkowitego powierzenia siebie Bogu. Swoje przeżycia duchowe i rozmowy z Bogiem spisywała. Tak powstał „Dziennik duchowy”, na który składa się osiem zeszytów, czyli łącznie aż 702 strony rękopisu. Jest on zapisem zwierzeń Jezusa, Jego wskazówek, próśb i czułych, pełnych miłości tęsknot za człowiekiem.
Szczególną misją, którą s. ...
HAH