Solidarni w potrzebie

O Diecezjalny Zespół Pomocy dla Internowanych w Siedlcach mówiono: „nieliczny, ale skuteczny”. Jego działalność stała się potwierdzeniem słów Jana Pawła II wypowiedzianych w homilii 7 lutego 1982 r.: „Nad tym cierpiącym społeczeństwem pochyla się Kościół”.

Powołany dekretem bp. Jana Mazura z 20 stycznia 1982 r. zespół diecezjalny, powstał jako drugi w Polsce – po Prymasowskim Komitecie Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i ich Rodzinom. Działał do 1989 r. (od stycznia 1984 r. pod nazwą Diecezjalny Komitet Charytatywno-Społeczny).

Szok

Do siedleckiej siedziby Solidarności jeszcze w nocy 13 grudnia 1981 r. zaczęli przychodzić zdesperowani członkowie rodzin internowanych, przynosząc pierwsze informacje o liczbie aresztowanych. A wieści były niepokojące… Okazało się, że – podobnie jak w całej Polsce – wiele osób zostało wręcz siłą zabranych z domów: milicjanci wpadali do mieszkań, rzucali się na ofiary i obezwładniali je, wyciągali z domów… Działo się to często w obecności wyrwanych ze snu w środku nocy dzieci.

Rodziny były w szoku, bez wiadomości o swych najbliższych. Matki z kilkorgiem małych dzieci pozbawione zostały nie tylko obecności męża i ojca, ale też środków na utrzymanie rodziny. Nikt nie wiedział, co się wydarzyło. Pełniejsze listy internowanych zaczęto tworzyć dopiero w kolejnych dniach.

„Wiele osób postanowiło natychmiast zaangażować się w pomoc dotkniętym nieszczęściem i ich rodzinom” – wspominała Halina Drwęcka, członek Diecezjalnego Komitetu Charytatywno-Społecznego. ...

Anna Wasak