Starość? Czas, by dojrzeć
Proszę Księdza, da się odpowiedzieć na pytanie, które każdego dnia zadaje sobie wiele osób w podeszłym wieku: czy starość ma sens?
Jest jednym z etapów naszego życia, więc skoro uważamy, że nasze życie ma sens, to i ten czas należy postrzegać jako dobry. I chociaż mogą dawać się nam we znaki różnego rodzaju trudności związane ze słabościami ciała, to jest to dobry czas, by zdać sobie sprawę, że o mojej wartości nie decyduje moja sprawność - takie myślenie często może towarzyszyć ludziom na wcześniejszych etapach życia. Czas starości daje szansę nauczenia się życia ze swoimi słabościami. W Piśmie Świętym możemy odnaleźć przesłanie, że starość to czas pomyślny, w którym człowiek może w pełni zrozumieć sens swojego życia i powołania. „Starość jest czcigodna” - czytamy w Księdze Mądrości - „nie przez długowieczność i liczbą lat się jej nie mierzy: sędziwością u ludzi jest mądrość, a miarą starości - życie nieskalane” (4,8-9). Można powiedzieć, że to ostatni etap ludzkiego dojrzewania.
Nasze życie, jak często mówimy, jest życiem w drodze czy też pielgrzymką. A ten jej etap to najlepsza pora na dokonanie podsumowań i dogodnym moment, by pomyśleć o wieczności. To dzięki wierze nie powinniśmy być przygnębieni, lecz pełni nadziei pogłębiać swoje życie duchowe przez gorliwszą modlitwę i służbę bliźnim.
Dlaczego Ojciec Święty właśnie teraz zwrócił oczy na ludzi starszych, ustanawiając Światowy Dzień Dziadków i Osób Starszych – obchodzony w tym roku po raz pierwszy, w ostatnią niedzielę lipca?
Pochylał się nad tematem także dużo wcześniej. W posynodalnej adhortacji apostolskiej „Amoris Laetitia” zwracał uwagę na wartość osób starszych w naszych rodzinach. Pisał: „Osoby starsze pomagają dostrzec «następstwo pokoleń», poprzez «charyzmat zapełniania przedziałów między pokoleniami»”. To właśnie dziadkowie często zapewniają przekazywanie wielkich wartości swoim wnukom, a „wiele osób może potwierdzić, że właśnie swoim dziadkom zawdzięcza wprowadzenie w życie chrześcijańskie”. ...
LI