Światło wśród mroku

Msze św. roratnie przez stulecia były jedynym, poza godzinkami, oficjalnym nabożeństwem wotywnym o Najświętszej Maryi Pannie.

W Polsce pojawiły się prawdopodobnie już w XIII w. Według przekazów uczęszczały na nie wszystkie stany państwa, zaczynając od króla i duchowieństwa, poprzez senatorów, szlachtę i rycerzy, a zakończywszy na mieszczaństwie oraz chłopach. Nieodłącznym symbolem tych Mszy była i jest świeca. Najważniejsza – roratka – umieszczana w pobliżu ołtarza, symbolizuje Matkę Bożą, w której widzimy najpiękniejszy przykład gotowości na przyjęcie Mesjasza. Msze wotywne o NMP, które odprawia się w Adwencie, swoją nazwę wzięły od pierwszych słów pieśni „Rorate coeli desuper…” („Niebiosa rosę spuśćcie nam z góry…”). Roraty według zwyczaju celebruje się przed wschodem słońca. W wielu parafiach poprzedza się je „Godzinkami ku czci Niepokalanego Poczęcia NMP”.

Zarówno sam Adwent, jak i roraty są przesycone symboliką światła. Ziemia, zanim przyszedł na nią Zbawiciel, okryta była mrokiem grzechu. Jezus stał się światłością dla świata i światłem na oświecenie pogan. Matka Boża, przez wzgląd na swoje „fiat”, okazała się Jutrzenką Zbawienia. Blask łaski i nadzieja życia wiecznego oświeciły życie każdego człowieka. Tą głęboką symbolikę widać w liturgicznych modlitwach i tekstach pieśni. Roraty są pełne radości i uwielbienia. ...

Agnieszka Wawryniuk