Święta z drugiego rzędu

Z pisaniem o świętych jest jak z jedzeniem pączków. Nie znam osoby, która by ich nie lubiła, ale bywa, że świadomość posklejanych lukrem palców, pudru na ustach (zwłaszcza, gdy gospodarz zapomniał podać serwetki) i na ubraniu, sprawia, że odmawiamy poczęstunku i grzecznie odpowiadamy: „dziękuję”.

Co zatem napisać o św. siostrze Faustynie, skądinąd przecież uważanej za jedną z  największych mistyczek, aby znów nie wyszło cukierkowato, nierealnie – by świętość nie ociekała słodyczą, która podana w nadmiarze, zniesmacza?…

Była średniego wzrostu, ruda i piegowata. Inna niż na znanych nam dziś obrazach…  Niewykluczone, że na wielu zdjęciach, które zachowały się z minionych czasów, nie widnieje Faustyna, tylko inne zakonnice – ważniejsze, stojące wyżej w hierarchii. Kto wtedy prostej siostrze robiłby zdjęcia?…

Bieda od zawsze była jej towarzyszką. Helenka przyszła na świat 25 sierpnia 1905 r. w okolicach Łodzi, w małej wiosce Głogowiec, w której nie było ani szkoły, ani kościoła.  Była trzecim z dziesięciorga dzieci. Ojciec pra­cował dodatkowo jako stolarz, ale starczało to jedynie na zaspokojenie podstawowych potrzeb. Dziewczynki chodziły do kościoła wtedy, gdy przypadała na nie kolej używania „świątecznych” sukienek. Kiedy Helena zostawała w niedzielę w domu, zaszywała się w kąt sadu i odmawiała modlitwy z książeczki do nabożeństwa. Z krótkiego okresu szkolnego wyniosła m.in. bolesne wspomnienie dzieci naigrawających się z jej nędznych ubrań.

Od 14 roku życia zaczęła pracę jako służąca. Napisała później, że już w wieku siedmiu lat usłyszała „głos Boga w duszy, czyli zaproszenie do życia doskonalszego”, ale chociaż stale o tym pamiętała, nie potrafiła go wcielić w konkretną decyzję. Przełomem była …zabawa taneczna w łódzkim parku. Ukazał jej się wtedy umęczony Jezus i zapytał: „Dokąd cierpiał będę i dokąd Mnie zwodzić będziesz?” (Dz. ...

Ks. Paweł Siedlanowski