Syndrom DDK

W życiu ważna jest roztropność. Także w podejściu do spraw Bożych, najważniejszych. Kiedyś nastolatka - córka ludzi mocno zaangażowanych w dzieło ewangelizacji - wykrzyczała przy klasie: Nienawidzę Kościoła! Kościół zabrał nam rodziców! Oni nie mają dla nas czasu! Ważniejsi są inni, my się nie liczymy!... Jak określić granicę, której nigdy nie powinno się przekraczać?

Syndrom DDK, czyli dorosłe dzieci katolików. Tytuł został zapożyczony z tekstu zamieszczonego na portalu http://pl.aleteia.org. Może dziwić, ponieważ wprost odnosi się do pojęcia syndromu „dorosłych dzieci alkoholików” (DDA). Czy zestawienie ze sobą obu problemów nie jest nazbyt szokujące, nie stanowi nadużycia? Przecież chodzi o przekleństwo, destrukcję osobowości, uzależnienie, które promieniuje na najbliższe otoczenie osoby uzależnionej. Być może.

Czy można się jednak od zaangażowania w Kościele uzależnić się do tego stopnia, iż w pewnym momencie nie zauważa się, iż zaczynają na tym cierpieć najbliżsi, sypie się rodzina? Można.

…bo Kościół zabrał nam rodziców

– Mamy kłopoty z córką – opowiadał mi niedawno rodzic mocno zaangażowany w ewangelizację w jednej z kościelnych grup. – Nie chce się z nami modlić, nie chodzi do kościoła na niedzielną Eucharystię. Buntuje się, gdy chcemy z nią porozmawiać o Panu Bogu, wierze. Wychowawczyni zgłasza problemy wychowawcze. Nie wiemy, co robić.

Asia ma 13 lat i jest w tzw. trudnym wieku. Pierwsze zakochania, burza hormonalna, apogeum typowego u nastolatków „nie, bo nie”… Bartek jest od niej dwa lata starszy. Mówi mniej niż siostra, ale też skrywa w sobie jakiś nieuchwytny, trudno definiowalny smutek. Jest znakomitym piłkarzem – niedawno jego drużyna występowała w finale miejskiej szkolnej ligi piłkarskiej. Wygrali! Był puchar, medale i wielkie brawa. Chłopiec jakby ich nie słyszał. W tłumie wypatrywał swojego taty. Tak bardzo chciał, żeby ojciec go pochwalił, spojrzał z dumą, poklepał z uznaniem po ramieniu, zabrał na lody „miszczunia”. Nie było go. ...

Ks. Paweł Siedlanowski