W Tobie, Panie zaufałem…

Jest łaską, jaką Bóg może ofiarować każdemu człowiekowi i tajemnicą wzywającego Boga. Ale odpowiedź na owe wezwanie wymaga od młodego człowieka ogromnej odwagi, odpowiedzialności i ducha ofiary. Dlatego decyzja o poświęceniu życia na wyłączną służbę Bogu jest niezwykle ważna i wielka.

W IV Niedzielę Wielkanocną Kościół szczególnie modli się o powołania kapłańskie i zakonne. W tym czasie prosimy Stwórcę, by nie brakowało ludzi, którzy usłyszą w swym sercu wezwanie i oddadzą swoje życie Bogu.

Delikatne ziarno

Powołanie jest wołaniem Boga, który objawia się człowiekowi i wzywa go do wypełnienia pewnego planu. – Na początku jest powołanie do poznania Boga, umocnienie się w wierze, a dopiero później przygotowanie do bycia kapłanem, do naśladowania Chrystusa – mówi ks. Sławomir Szypulski, wychowawca w siedleckim seminarium duchownym. – Bóg się objawia, abyśmy go poznali. Mówienie o powołaniu kapłańskim bez tego doświadczenia powołania do wiary, bez poznania Boga mija się z celem – dodaje. Podkreśla przy tym, że każde powołanie jest inne, bo do każdego Bóg inaczej przemawia. – Ta osoba wie, że dzieje się z nią coś wyjątkowego. Ten głos Boży jest specyficzny.

Boskie wołanie może przejawić się w każdym momencie życia. Seminaryjny wychowawca przyznaje, że zna takich, którzy już od dziecka chcieli być księżmi, bawiąc się w dzieciństwie w udzielanie sakramentów. Ale na jego drodze pojawiali się również tacy, którzy decyzję o wstąpieniu do seminarium podjęli po ukończeniu studiów, pobycie w wojsku, będąc pełnymi życiowych doświadczeń. Ks. Szypulski łaskę powołania porównuje do ziarna, które trzeba pielęgnować. Bo tak jak ziarno bez wody i gleby obumrze, tak powołanie można utracić bez dbania o nie. Można nie pozwolić mu się objawić. – Ono wymaga pracy człowieka i z Bogiem i z Kościołem, ale też wychowawcami, kolegami, tymi, którzy są postawieni na drodze alumnom – wylicza ks. wychowawca. ...

Kinga Ochnio