W trosce o ludzkie istnienie
Podstawowym celem ustanowionego dnia jest budzenie w wiernych wrażliwości na sens i wartość ludzkiego życia. Kościół wzywa bowiem rodziny, osoby samotne, organizacje rodzinne oraz wspólnoty katolickie, by w tym dniu zbierały się w domach i świątyniach na wspólnej modlitwie, żeby dziękować Bogu za dar życia. Licznie zebrani w środę w siedleckiej katedrze wierni modlili się jednak nie tylko w intencji odpowiedzialnych za prawodawstwo, służby medyczne oraz tych, którzy są lub będą obdarzeni potomstwem, by z miłością byli stróżami życia. W uroczystość Zwiastowania Pańskiego przypada bowiem również rocznica śmierci dwóch siedleckich duszpasterzy – bp. Ignacego Świrskiego i bp. Jana Wiktora Nowaka. To w ich intencji w kościele katedralnym sprawowana była Msza św., której przewodniczył bp Zbigniew Kiernikowski.
Tajemnica Słowa
Uroczystą Eucharystię rozpoczęła modlitwa Anioł Pański przy grobach zmarłych biskupów i procesja do kościoła. W czasie Liturgii wierni modlili się za wszystkich pasterzy Kościoła i wspólnotę dziękującą za łaskę wcielenia. W homilii biskup siedlecki, przywołując wypowiedziane przed setkami lat słowa zawarte w liście św. Leona, wielkiego papieża, mówił o tajemnicy Słowa. – Tajemnica Boga stała się bliska człowiekowi. Można powiedzieć, że stała się także człowiekiem. Dla człowieka. Dziś świętujemy początek, pamiątkę naszego Zbawienia; wcielenie Jezusa Chrystusa. Słowo Zbawienia, które stało się ciałem i chce nas przygarniać do siebie; czynić każdego z nas członkiem swojego ciała. Niech świadomość Zbawienia, które do nas przychodzi, przemienia nas i czyni nowymi w myśleniu i działaniu – mówił bp Kiernikowski. – To Słowo przychodzi, by nas budować, czynić z nas świątynię, przybytek Boga. Pozwólmy, żeby Ono poczynało się w nas tak, jak w Maryi – nawoływał pasterz Kościoła.
Odpowiedź na apel
Dzień Świętości Życia został ustanowiony przez Episkopat Polski w 1998 r. jako odpowiedź na wezwanie niestrudzonego obrońcy życia ludzkiego – Sługi Bożego Jana Pawła II, zawarte w encyklice „Evangelium Vitae”. W piśmie tym papież, jednoznacznie występując przeciwko zabójstwom, aborcji i eutanazji, przypominał o nadrzędnej wartości oraz nienaruszalności ludzkiego życia. Wskazał także, że jedynie do Boga może należeć decyzja o momencie śmierci człowieka. Jan Paweł II potępił też „działania naruszające całość osoby ludzkiej”. Za ubliżające godności człowieka papież uznał również niehumanitarne warunki życia, deportacje, niewolnictwo, prostytucję, handel ludźmi, a także nieludzkie warunki pracy. W odpowiedzi na apel Wielkiego Polaka Dzień Świętości Życia jest czasem, kiedy w sposób szczególny zwracana jest uwaga na dar życia ludzkiego. W tym dniu można uczestniczyć we Mszach św., modlitwach w obronie życia, ale najbardziej szczególną wśród podejmowanych inicjatyw jest tzw. duchowa adopcja.
Otoczyć troską życie
Ruch Duchowej Adopcji w Kościele katolickim zrodził się tuż po objawieniach Matki Bożej w Fatimie, stając się odpowiedzią na wezwanie Maryi do modlitwy różańcowej, pokuty i zadośćuczynienia za grzechy, które najbardziej ranią jej Niepokalane Serce. W 1987 r. dzieło to zostało przeniesione do Polski. Duchowa adopcja jest modlitwą w intencji dziecka zagrożonego zabiciem w łonie matki. Trwa tyle, ile ciąża – 9 miesięcy i polega na codziennym odmawianiu jednej tajemnicy różańcowej oraz specjalnej modlitwy w intencji dziecka i jego rodziców. Osoba decydująca się na adopcję duchową nie wie, kim jest „jej” dziecko, jego imię zna tylko Bóg. Duchową adopcję może podjąć każdy pod warunkiem wypełniania odpowiednich postanowień. Inicjatywa ta buduje świadomość wartości życia. Jest także sposobem wyjścia naprzeciw tym, którzy mają na sumieniu grzech aborcji. Do podjęcia tego szczególnego dzieła zachęcani są wszyscy, którym życie ludzkie nie jest obojętne.
GU