What’s your name?

Od lat znany jest dowcip o małżonkach nazywających się: Anna Napierała i Adam Musiał. A o najpopularniejszym nazwisku w Polsce krąży fraza: „Tak czy owak, zawsze Nowak”. Nazwisko jest naszym identyfikatorem i dobrem osobistym szczególnego znaczenia. Ale co wtedy, gdy nam się nie podoba?

Nazwiska w Polsce zaczęły być powszechnie używane dopiero na przełomie XV i XVI w. Początkowo posiadane przez szlachtę, przeniosły się na „niższe” warstwy społeczeństwa. Pierwszymi nazwiskami były te tworzone od nazw rodzinnych siedzib i posiadłości. Z czasem stały się dziedziczne, gdyż wymagał tego coraz bardziej skomplikowany system administracji i dziedziczenia.

Obecnie zmiana nazwiska to sytuacja nadzwyczajna i może wystąpić wyłącznie z ważnych powodów. Dopuszcza się ją w przypadku osób, które posiadają nazwisko: ośmieszające lub licujące z godnością człowieka, bezprawnie zmienione czy o brzmieniu niepolskim. – Ludzie często mają podwójne obywatelstwo, a co za tym idzie, troszkę inaczej brzmiące nazwisko. Na Litwie był Kowalczykus, a w Polsce chce być Kowalski – wyjaśnia Tomasz Lipiński, zastępca kierownika Urzędu Stanu Cywilnego w Siedlcach.

Ja, Klaudiusz

Po wojnie PRL-owskie władze postanowiły spolszczyć większość brzmiących z niemiecka nazwisk, takich jak choćby Shmidt. Początkowo zmiany i ustalenia nazwisk przeprowadzane były wyłącznie na wniosek zainteresowanego. Od 1947 r. spolszczenie miało charakter przymusowy. ...

Kinga Ochnio