Wiara, która uskrzydla

Dorastaniu człowieka towarzyszą sakramenty: chrzest, pierwsza spowiedź i Komunia św., potem bierzmowanie, sakrament małżeństwa, niekiedy kapłaństwa. W świecie, gdzie dominuje zadaniowość, stanowią swoiste „cele”. Trzeba je zaliczyć i już. Ale co potem? Co po nich zostaje? Co się zadzieje dalej z nami?

Inny jest ten rok. Dla Kościoła także. Najpierw Wielkanoc z małą gromadką wiernych w świątyni. Smutne święta, pełne lęku i niepewności. I szok, że „coś takiego” w pierwszej ćwierci XXI w. mogło nas spotkać! Później były limitowane miejsca w świątyniach, nadzieja na normalność i znów kolejna, jesienna fala pandemii. Iluż ludzi od wiosny nie uczestniczyło w niedzielnej Eucharystii? Ilu znalazło dobrą wymówkę, aby „zwolnić się” ze spowiedzi? Ilu już nie wróci do kościoła - no bo skoro „w telewizji msza tak samo ważna”, nie warto komplikować sobie życia. Inni wyjdziemy z tego czasu próby. Czy lepsi? Nie wiadomo. Swego czasu do zakrystii jednej z siedleckich parafii przyszedł mężczyzna. „Proszę księdza, chcieliśmy ochrzcić nasze dziecko. Kiedy będzie najbliższy termin?” - zapytał. Rozmówca podał termin, formułę przygotowania. „No bo wie ksiądz, chcielibyśmy, aby stało się zadość tradycji…” - dodał.

Ile tradycji, a ile prawdziwej, głębokiej wiary przez lata było/jest w wielkopostnej czy adwentowej spowiedzi, Komunii św. „przyjmowanej przynajmniej raz w roku”? Co nam po nich pozostaje? Jak wygląda chrześcijańskie życie, gdy już wszystko wraca do „normy”, tzn. biernego przyglądania się z boku w pozostałe 11 miesięcy w roku tym, którzy przystępują do Stołu Pańskiego?

Rekolekcje to obowiązek – mówimy. W jakimś sensie zapewne tak jest. Dla wielu są naturalną potrzebą serca. Czy jednak dzięki nim potrafimy bardziej powiedzieć Jezusowi „tak”? Jego nauczaniu? Jego działaniu? Szerzej otwieramy się na dary Ducha Świętego?

„Kiedy byłam młoda, to wszędzie w kościele można było usłyszeć frazę: «Chrystus tak, Kościół nie». ...

Ks. Paweł Siedlanowski