Wielbi dusza moja Pana!
Zaczęło się od Matki Bożej. Jej Magnificat w niesamowity sposób wyraża to, co trudno opisać słowami. Później rozśpiewał się niemy wcześniej Zachariasz. Przepełniony Duchem Świętym nie koncentrował się na sobie, ale z ogromną radością całą swoją istotą oddawał cześć Bogu. W jego hymnie wiara przeplata się z zachwytem, a radość z głębokim przekonaniem o łaskawości Adonai. Pieśni Maryi i Zachariasza weszły na stałe do Liturgii Godzin. Codziennie modlą się nimi kapłani i osoby konsekrowane.
Boga wielbili także pasterze, którzy jako pierwsi ujrzeli Mesjasza. Podobnych przykładów nie brakuje również w Starym Testamencie. Warto wspomnieć chociażby o Annie, która dziękowała za Samuela, i królu Dawidzie, który, nie patrząc na zdziwienie ludzi, grał, śpiewał i tańczył wokół Arki Przymierza. Uwielbienie wypływa z serca i jest dziełem Ducha Świętego uzdalniaącego do błogosławienia, otwierającego oczy i pomagającego patrzeć na życie z Bożej perspektywy.
Stworzeni do chwalenia
Jak uwielbiać Boga? – Sądzę, że przede wszystkim trzeba prosić Pana o dar takiej modlitwy, szczególnie wtedy, gdy praktykujemy ją we wspólnocie i spotykamy opory w tym, aby nasze uwielbienie wyrażać np. poprzez gest podniesionych dłoni. Potrzeba nam duchowej wolności w tym, co mówimy. To bardzo ważne. Niebezpieczny może być lęk przed tym, co powiem, jak spojrzą na mnie inni, czy dobrze się wysłowię. Bóg jednak nie oczekuje od nas „panegiryków”, ale prostego, dziecięcego oddawania Mu chwały – wyjaśnia ks. Kamil Frączek od wielu lat związany z Odnową w Duchu Świętym. Dodaje, że modlitwa uwielbienia nie jest wyłączną ,,własnością” ruchu charyzmatycznego, choć właśnie w nim najczęściej się ją praktykuje. – Św. ...
Agnieszka Wawryniuk