Więźniom głoszę wolność
W więzieniu czuję się bezpieczniej niż na ulicy (śmiech). Funkcjonariusze, wychowawcy i sami osadzeni są dla mnie bardzo uprzejmi i życzliwi. Podczas pierwszych spotkań ze skazanymi myślałem sobie w duchu: Bracie, coś ty zrobił, że tutaj jesteś. Masz tyle talentów, ciekawych pomysłów, fajnie się z tobą rozmawia…. Ale po pewnym czasie zacząłem też stawiać sobie inne pytanie: Co zrobiła twoja rodzina, co my zrobiliśmy jako Kościół, społeczeństwo, żeby cię tutaj nie było?.
Jak odebrał Ksiądz informację o mianowaniu przez biskupa kapelanem Zakładu Karnego?
W pierwszej chwili przeżyłem lekki szok. Paru moich kolegów, gdy dowiedziało się o tej nominacji, pytało mnie żartobliwie: „jaki przekręt masz na sumieniu?”. Wierzę natomiast, że biskup ma w Kościele dar rozpoznawania charyzmatów, kiedy więc otrzymałem propozycję przejścia z wydziału duszpasterskiego do posługi penitencjarnej, powiedziałem: „amen” – zgadzam się. Pan Bóg dał mi też konkretne słowo, które utwierdziło mnie w tej decyzji: „Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność” (Łk 4,18).
Czy kiedykolwiek wcześniej myślał Ksiądz o tym, że będzie posługiwał w więzieniu?
W trakcie drugiego roku formacji seminaryjnej wystawialiśmy w więzieniu sztukę teatralną pt. „Gość oczekiwany”. Przywieźliśmy tam własną dekorację, ale po zakończonym przedstawieniu zapomnieliśmy zabrać wieszak, który był własnością seminarium. Było to moje przeoczenie. Żaden z kolegów kursowych nie chciał ze mną wrócić po ten rekwizyt. Jedynie Rafał Jarosiewicz zadeklarował, że mogę liczyć na jego pomoc. Gdy wychodziliśmy z wieszakiem z więzienia, on spojrzał na mnie i powiedział: „W życiu nie ma przypadków. Któryś z nas może tu jeszcze powrócić”. I Boży wybór padł na mnie. Ks. ...
Monika Lipińska