Wszyscy stajemy wobec tajemnicy śmierci
Zaryzykuję twierdzenie, że dziś wielu ludzi żyje w rzeczywistości zdominowanej przez różne rodzaje lęków. Większość z nich dotyczy naszego życia na ziemi. Niedawna pandemia pokazała to w sposób bardzo wyraźny. Zwykle lękamy się o sytuację materialną, zdrowie własne i naszych bliskich. Odczuwamy lęk przed odrzuceniem, samotnością, wyszydzeniem. Zapewne niektóre z tych lęków można pokonać przez różnego rodzaju psychoterapie, treningi albo osobistą pracę nad sobą. Gdy jednak lęk dotyczy śmierci, odpowiedź jest możliwa tylko z perspektywy zaufania Bogu. Wydaje się, że jedynie z perspektywy wiary możemy poszukiwać rozwiązań. Św. Jan pisze, że jedynym skutecznym lekarstwem na ten rodzaj lęku jest miłość.
Posługując w hospicjum, na co dzień ma Ksiądz do czynienia z ludźmi u schyłku życia, na krawędzi życia, na progu śmierci – bo tak mówimy o ciężko, nieuleczalnie chorych, cierpiących, dla których po ludzku – tu też odwołam się do obiegowego powiedzenia – nie ma już nadziei. Co jest w człowieku na tym etapie życia silniejsze: wola życia czy pragnienie śmierci?
To zależy od człowieka. Są tacy, którzy chcieliby – mówiąc kolokwialnie – jeszcze pożyć, bo pragną zrealizować jakieś niespełnione marzenia albo dokończyć coś, co sobie wcześniej zaplanowali. Ktoś chciałby jeszcze pocieszyć się swoimi dziećmi, wnukami albo pomóc rodzinie. Można zatem powiedzieć, że w wielu przypadkach ta wola życia jest bardzo silna. Troszkę inaczej jest w przypadku tych, którzy nie mają osób bliskich, albo którzy doświadczają przez dłuższy okres różnego rodzaju ograniczeń czy silnego bólu i są tym bardzo zmęczeni i osłabieni. W takich przypadkach wspomniana wola życia niejako ustępuje chęci ukrócenia cierpień. ...
Monika Lipińska