Wypalenie

Od 1 stycznia 2022 r. będzie uznawane za chorobę, na którą pracownik może otrzymać zwolnienie. Jest to pokłosie decyzji podjętej przez Światową Organizację Zdrowia w czerwcu 2019 r., kiedy to wypalenie zawodowe zostało wpisane do Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób. Problem ma zatem zasięg globalny. Mówi się też, iż jest to kolejna choroba cywilizacyjna.

Nienawidzę mojej pracy! Rano, gdy dzwoni budzik, nie mam siły, by się podnieść z łóżka! Mam dość! Pustka, zmęczenie, frustracja, skrajne emocje... To nie tylko konsekwencje wyścigu szczurów, wejścia w korporacyjny magiel, skutek podkręcania wydajności, patologicznych zasad obowiązujących w miejscu aktywności zawodowej. Wypalenie zawodowe może dotknąć każdego. Jego objawy mogą być tak silne, że totalnie blokują wewnętrznie, znacznie ograniczając wydajność, kreatywność, ale również w zasadniczy sposób wpływając na życie prywatne. Należy je odróżnić od chwilowego kryzysu, załamania spowodowanego zmęczeniem, stresem. W tym przypadku, aby dojść do siebie, wystarczy krótki odpoczynek, zdystansowanie się wobec problemów.

Praca ukradła nam mamę – usłyszałem niedawno skargę nastolatka. „Nie ma dla nas czasu! A gdy jest z nami, nie potrafi mówić o niczym innym, jak tylko o tym, co było w szkole…” Choć wypalenie zawodowe może dotknąć każdego, najbardziej narażone są na nie osoby pracujące w zawodach zakładających bliskie kontakty interpersonalne, permanentną odpowiedzialność za decyzje, słowa, szybkie działanie. Zazwyczaj dochodzi do tego silne zmotywowanie, zaangażowanie emocjonalne, stres, nieumiejętność radzenia sobie z negatywnymi uczuciami (własnymi, ale też płynącym od uczniów, pacjentów, współpracowników, szefostwa), zamazanie granicy pomiędzy godzinami pracy i życiem prywatnym. Niektórzy dokładają do tego wygórowane ambicje, niespełnione oczekiwania finansowe, niską kulturę pracy, nieefektywne zarządzanie firmą itp. ...

Ks. Paweł Siedlanowski