Zanim Bóg zgasi świeczkę…

„Osoba walcząca ze śmiercią potrzebuje obok siebie przede wszystkim kogoś, kto ją kocha” - apelował do świata Papież Jan Paweł II. Tyle że my, ludzie, o śmierci nie chcemy słuchać. Kochamy życie i wolelibyśmy zapomnieć, że przemijanie jest sensem i częścią naszego istnienia...

Od niepamiętnych czasów człowiek oswajał się ze śmiercią. W końcu opuszczenie ziemskiego padołu było normalnym i niemożliwym do uniknięcia etapem drogi, którą każdy przemierza, a towarzysząca ludziom powszechna świadomość jej nieuchronności i nieprzewidywalności sprawiała, że stawała się ona czymś jeszcze bliższym, codziennym.

Co w obecnych czasach symbolizuje przemijanie, śmierć? W dobie, kiedy to w rankingach najpopularniejszych gier komputerowych czołowe pozycje zajmują te, w których gracz wciela się w postać mającą za zadanie wymordowanie wszystkiego, co się rusza? W świecie, w którym tak powszechnie odbiera się istnienie nienarodzonym dzieciom i zezwala na to, by, „w imię godności ludzkiej”, pozbawiać życia tych, którzy sobie tego życzą? A mimo to o śmierci trudno nam mówić publicznie, wciąż bowiem stanowi ona dla nas temat tabu, wątek niewygodny, bo tak bardzo niepasujący do naszego nowoczesnego świata…

Byle nie na naszych oczach

Pani Hania od ośmiu lat mieszka sama. Kiedyś – energiczna żona i matka trójki dzieci, dziś – niedołężna i samotna staruszka. – Mam 85 lat. To już podeszły wiek. Wszystko jest jakby poza mną. Nie nadążam za nowoczesnością. Życie mnie wyprzedza i ludzie też. Jestem stara. Bolą mnie kolana, z trudem chodzę, ale tak już musi być. Maszyna się psuje, a co dopiero człowiek, który przeżył tyle lat… – tłumaczy z uśmiechem.

Ale czy w podeszłym wieku, to znaczy skazana na powolne umieranie w samotności? Pani Hania zapytana o to, czy choć od czasu do czasu odwiedza ją rodzina, ze smutkiem odpowiada, że nie, ale nie ma im tego za złe. – Wiem, że starość i niedołęstwo nie pasują do nowego świata. ...

Iwona Zduniak-Urban