Zmarł ks. prałat Julian Jóźwik
Urodził się 24 stycznia 1941 r. w miejscowości Szczałb należącej wtedy do parafii Wojcieszków. Jego rodzicami byli Celestyn i Julianna z d. Sady małżonkowie Jóźwik, rolnicy. Do szkoły podstawowej uczęszczał w Szczałbie oraz Adamowie i tam także ukończył Liceum Ogólnokształcące, uzyskując w 1958 r. maturę.
Proboszcz parafii i prefekt szkoły wydali pochlebne opinie o nim, podkreślając jego „religijność, wzorowe zachowanie jako ucznia i młodzieńca będącego ministrantem”. Wstąpił do seminarium duchownego w Siedlcach i po sześciu latach studiów filozoficzno-teologicznych przyjął święcenia kapłańskie 23 maja 1964 r. w katedrze siedleckiej z rąk bp. Ignacego Świrskiego.
Jako wikariusz pracował w parafiach: Rozbity Kamień (1964-65), Ryki (1965-66), Ostrów Lubelski (1966-68) i Radoryż Kościelny (1968). W roku akademickim 1968/69 rozpoczął studia stacjonarne na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej, sekcja psychologii na KUL w Lublinie, które ukończył w 1971 r. tytułem magistra.
W 1972 r. powrócił do diecezji i przez ponad 30 lat był pracownikiem kurii diecezjalnej, kierując ważnymi referatami duszpasterskimi w diecezji. Był referentem duszpasterstwa rodzin w latach 1972-1975. Od 4 października 1973 r. był referentem duszpasterstwa miłosierdzia chrześcijańskiego (dobroczynności chrześcijańskiej), co było kontynuacją przedwojennej działalności Caritas diecezjalnej, formalnie nieuznawanej przez władze państwowe.
Dekretem z 9 sierpnia 1976 r. został mianowany wizytatorem diecezjalnym nauki religii w punktach katechetycznych. Ponownie z dniem 3 grudnia 1977 r. został mianowany diecezjalnym referentem duszpasterstwa rodzin, a zwolniony został 4 czerwca 1981 r. Był także referentem duszpasterstwa trzeźwości i duszpasterstwa kobiet, z którego został zwolniony z dniem 31 grudnia 1982 r.
Na stanowisko referenta, czyli kierownika duszpasterstwa ogólnego, mianowany został 26 stycznia 1981 r. i kierował referatem do 31 sierpnia 1990 r. W tym czasie miał duży wkład w przygotowanie programu i przebieg drugiego nawiedzenia wszystkich parafii w diecezji przez kopię cudownego wizerunku Matki Boskiej Częstochowskiej, które odbyło się w latach 1985-1986. Ponownie, po reorganizacji wydziałów kurialnych, z dniem 23 maja 1993 r. został kierownikiem (dyrektorem) wydziału duszpasterskiego i pełnił ten urząd do 26 października 1999 r.
Doceniając przygotowanie i zdolności organizacyjne ks. Juliana, bp Jan Mazur 31 sierpnia 1990 r. mianował go ekonomem diecezjalnym. Wówczas przeprowadził modernizację gmachów kurialnych i prowadził wiele prac remontowo-budowlanych, a następnie kierował inicjatywą bp. Jana Wiktora Nowaka, jaką była budowa nowego gmachu Centrum Duszpastersko-Charytatywnego w Siedlcach im. Matki Teresy z Kalkuty, oddanego do użytku w 2001 r.
Ks. Julian należał do znaczących komisji i rad oraz komitetów organizacyjnych o znaczeniu ogólnopolskimi i diecezjalnym. W ramach prac przygotowawczych zapowiedzianego w 1973 r. II Synodu Diecezji Siedleckiej czyli Podlaskiej, został powołany 27 lutego 1976 r. do składu Głównej Komisji Synodalnej. Był członkiem diecezjalnej komisji ds. rent i emerytur kapłańskich (nom. 30.03.1976 r.). Wszedł w skład diecezjalnego komitetu przygotowującego diecezję siedlecką do pierwszej Wizyty Apostolskiej papieża Jana Pawła II w Polsce (2-10.06.1979 r.). Był powołany przez Konferencję Episkopatu Polski do specjalnej komisji dla spraw społecznych i zawodowych KUL (16.10.1980 r.). W latach 2012-2016 wchodził w skład członków II Synodu Diecezji Siedleckiej, a w latach 2012-2014 należał do synodalnej podkomisji ds. duszpasterstwa charytatywnego, którego Statuty zostały zatwierdzone 9 czerwca 2018 r. przez biskupa siedleckiego Kazimierza Gurdę.
W stanie wojennym wielokrotnie towarzyszył biskupom siedleckim w odwiedzinach internowanych, dostarczając pomoc żywnościową. Kierował w diecezji przyjmowaniem i dystrybucją różnorakiej pomocy charytatywnej w postaci darów, jakie napływały do diecezji z różnych państw zachodnich. Organizował i prowadził szkolenia dla Parafialnych Zespołów Charytatywnych w celu sprawnego wspierania proboszczów w posłudze charytatywnej parafii.
Po wznowieniu w 1990 „Caritas Polska”, zlikwidowanej w 1950 r. przez władze PRL, bp Jan Mazur wznowił 15 kwietnia 1991 r. Caritas Diecezjalną i mianował ks. Juliana jej dyrektorem. Ten zorganizował i rozwinął struktury organizacyjne oraz różne formy działalności charytatywnej, współpracując także z wieloma instytucjami samorządowymi w diecezji.
Materialnym rezultatem zabiegów i troski ks. Juliana było wybudowanie gmachu Centrum Duszpastersko-Charytatywnego. Dyrektorem Caritas był do 28 sierpnia 2003 r. i na tym polu działalności dobroczynnej pozostał zapamiętany przez kapłanów i wiernych.
Po raz pierwszy został włączony do grona Rady Kapłańskiej (18.01.1978 r.) i w następnych kadencjach był jej członkiem. Był również wielokrotnie członkiem Diecezjalnej Rady Duszpasterskiej. Godnością kanonika honorowego Kapituły Katedralnej obdarzony został 24 października 1986 r., a kanonikiem gremialnym tejże Kapituły został mianowany 3 maja 1992 r. przez bpa Jana Mazura i w latach 1996-2016 pełnił urząd kanonika penitencjarza kościoła katedralnego w Siedlcach. Na prośbę bp. Zbigniewa Kiernikowskiego, papież Benedykt XVI obdarzył go godnością kapelana (prałata) honorowego Jego Świątobliwości (29.04.2006 r.).
Po 31 latach pracy w centralnych strukturach Kurii Diecezjalnej, zwolniony z dotychczasowego urzędów, przeszedł do pracy duszpasterskiej w parafii. Proboszczem parafii Matki Boskiej Częstochowskiej w Garwolinie został mianowany z dniem 29 sierpnia 2003 r. W parafii podjął systematyczne duszpasterstwo, ciesząc się zaufaniem i wdzięcznością parafian. Był otwarty na spotkania z wiernymi, zabiegał i organizował bieżące prace materialne, potrzebne w sprawnym funkcjonowaniu parafii. Nawiązał dobre relacje z władzami samorządowymi miasta i powiatu garwolińskiego i był nawet odznaczany przez te władze lokalne. Był kapelanem pracowników Komendy Powiatowej Policji w Garwolinie w latach 2006-2015. Pełnił także urząd wicedziekana dekanatu garwolińskiego w latach 2006-2011.
Z racji na osiągnięty wiek, przeszedł na emeryturę z dniem 24 lipca 2012 r. i zamieszkał nadal w parafii. W miarę sił pomagał w duszpasterstwie parafialnym. Tutaj przeżywał złoty jubileusz 50 lat kapłaństwa (2014 r.). Jednak w ostatnim czasie siły fizyczne osłabły i przebywał w szpitalu, podając się leczeniu. Choroby współistniejące i zakażenie koronawirusem doprowadziły do jego śmierci. Zmarł 3 października w szpitalu zakaźnym w Warszawie. Przeżył 79 lat, w tym 56 lat w kapłaństwie.
Za ofiarną i gorliwą służbę na rzecz duszpasterstwa w diecezji, a także za wszelkie dokonania ekonomiczne w kurii diecezjalnej i działalność charytatywną w diecezji oraz posługę parafialną, niech Bóg przyjmie Go do chwały wiecznej. Requiescat in pace.
opr. ks. Bernard Błoński