Zmienia się, ale się nie kończy…
Istnieją świadectwa, według których już w II w. gromadzono się na modlitwach za zmarłych. Obchody Dnia Zadusznego zainicjował w 998 r. św. Odylon, opat klasztoru benedyktyńskiego z Cluny. Praktykę tę początkowo przyjęły klasztory benedyktyńskie, ale wkrótce za ich przykładem poszły inne zakony oraz diecezje. W XIII w. święto rozpowszechniło się na Kościół Zachodni. W Polsce tradycja obchodzenia Wspomnienia Wiernych Zmarłych zaczęła tworzyć się już w wieku XII w., a pod koniec XV znana była w całym kraju.
W ostatnich dziesięcioleciach da się zauważyć spore zamieszanie w rozumieniu istoty 2 następujących po sobie listopadowych dni: dla wielu uroczystość Wszystkich Świętych i Dzień Zaduszny jest jednym i tym samym. Dochodzi do tego lansowanie obcego kulturowo, wywodzącego się z pogaństwa, zwyczaju świętowania Halloween. Pojawiły się również wirtualne cmentarze, na których (za opłatą!) można założyć nagrobek, zapalić znicz, a nawet zostawić wpis w księdze kondolencyjnej… To wszystko sprawia, że gubi się istota rzeczy: ludzkie przemijanie zaczyna podlegać prawom komercji, a śmierć zostaje zepchnięta na margines świadomości.
Skarbiec stoi otworem
A jak być powinno? W rozumieniu chrześcijaństwa śmierć nie jest tragedią, a jedynie wejściem w inny wymiar istnienia. Po niej następuje Sąd, który sprawia, że człowiek – otrzymawszy uprzednio zdolność rozeznania w prawdzie swojego życia – lokuje siebie w jednym z miejsc: Niebie, Piekle bądź Czyśćcu. Biblia uczy nas, że istnieje możliwość pomocy tym, którzy dojrzewają do chwały Nieba w Czyśćcu – to dogmat o świętych obcowaniu. A wśród sposobów: modlitwa (z Eucharystią na czele!) i ofiarowanie odpustów w intencji zmarłych, najwięcej wątpliwości budzi kwestia tych ostatnich. ...
Agnieszka Warecka